Na het leuke bezoek gisteren moest de pelgrimstocht verder richting Franse grens. Eigenlijk niet zoveel kilometers, Maar ’s avonds bleek dat er wel 3 keer zo een 100 meter geklommen diende te worden.

Het vertrek uit het dorpje liep door de deur.

Steil naar beneden. Een flink stuk weg door een bos. Drassige wegen. Dat komt omdat die boswegen meestal het laagste punt uit de omgeving zijn en het regenwater dit laagste punt opzoekt. En drassig kunnen ze zijn. Vandaag voor het eerst van mijn tocht een ree gezien. Was aan het eten op een veld aan de rand van het bos. Heel schuw direct weggevlucht toen het mij zag aankomen. Toch sporen ervan gevonden.

Een flink stuk van het parcours liep door het bos op of juist naast de hogedrukleiding aardgas van Fluxys. Lijnrecht met hier en daar de terugkerende melding van niet te graven en een noodnummer. En verder heeft een pelgrim af en toe nood aan een rustplaats om de benen te laten recupereren. Steeds welkom zeker met mooi uitzicht.

En dan zoon Hans ontmoet die me in tegen richting tegemoet stapte. Heel leuk. Dus een korte tocht maar met 3 stevige up en downs van elk 100 meter niveauverschil en met op het einde een tof terrasje + zicht op de stoomtrein die hier passeert. Daarna een lekkere maaltijd in goed gezelschap. Wat wenst een mens meer.