Iets minder kilometers en iets meer hoogtemeters de volgende dagen. Spanje in.

Daar gaan we dan. Door iets te vertragen kunnen we de bergen over in de droogte. De blauwe lucht is terug en in de verte zien we de toppen schitteren.

Er hangt nog wat mist maar verder wordt het al aardig warm. Richting St Jean, de plaats waar velen hun camino starten. Tot 400 pelgrims per dag.

Een niet alledaags zicht wat verderop.  Een ganse troep varkens rondhuppelend in een  volledig omgeploegde weide. Ze hadden het naar hun zin blijkbaar.

De weg werd herkenbaar. 5 jaar geleden eindigde ik mijn wandeltocht door Frankrijk in St Jean. Een verzamelpunt met monument waar ik ook langskwam en de steile betonweg verderop lieten herinneringen bovenkomen. Hoe zou het zijn met mijn compagnon van toen?

Toen we vertrokken syonden we volop tussen de schapen die naar de dei trokken. Opvallend het aantal dieren dat mankte.

Wat kilometers verderop kwamen we door de stadspoort het stadje waar velen aan hun tocht beginnen binnen. Meteen viel de drukte op.

Aan het bureau om de credential op te halen stond een flinke rij. Heel veel nationaliteiten. Voor ons Amerikanen, naast ons een Bulgaarse en achter ons Slovenen.

We hebben daar lekker italiaans gegeten bij een Belg uit ostkantons en dan de eerste echte stijgkilometers na dooor de stadspoort te vertrekken.

Wat verderop ligt het serieuse werk te wachten. Eigenlijk viel het al bij al mee zolang je maar terugschakelt. Het gaat trager, maar het gaat de goeie richting uit.

Verrassing om de hoek. Een Caminowachter zoals we die later nog zullen zien met flink wat km te gaan.

Aankomst in Val Carlos bezegelt met Amhambra.

Nog steeds in de Landes, maar nu droog en naar de voordeur van de Pyreneeën.

De ruime vlaktes maken meer en meer plaats voor sparrenbossen doorspekt met gigantische velden incl asperges.

Hiet en daar wel een dorpje, maar vaak weinig leven.

Wat wel goed in ere wordt gehouden is de jacobroute. Hier en daar met monumentjes.

Maar ook met nieuwe fietspaden mochten we ondervinden. En als ze wat beschut zijn tegen de wind  dan is dat zeker meegenomen. Dan rijdt het duidelijk vlotter en aangenamer.

Stilaan neemt het aantal bossen toe, maar hier en daar blijft duidelijk dat voorbije droge zomers stevig huis hebben gehouden in het bosbestand. En zo krijg je verbrande bomen met hun wortels on het water of extremen ontmoeten elkaar.

En zo eindigt de tocht door de Landes in het stadje Dax, oude thermenstad. Yves vond de constructie wat trekken op Bath. 

Handig als ke op middaguur aankomt in een Franse stad is dat je er de benen onder tafel kunt steken.  Smakelijk.

Bij vertrek even kunnen voelen aan het water en dat is ferm warm!

Na de middag bleef het frisjes met af en toe een fikse bui terwijl we door een nieuw landschap fietsten. Iets heuvelachtiger, meer gemengde vegetatie en bosjes. We kozen ervoor om te schiilen voor de regen ip  alle regenkledij aan te trekken. Het werkte. We werden niet doornat deze keer.

Langzaamaan werd het droger. De buien verminderden naarmate we verder zuidwaarts reden. We trokke  de Pyreneeën langs de rivier en stopten in Sorde l’abbaye. De moeite. Heel oude nederzetting met lange geschiedenis.

Voor het kloostermuseum waren we te laat. Daar konden we niet meer in. Maar in de kerk zijn mooie oude middeleeuwse mozaïek te zien. Aan te bevelen. En je kan er je stempel zelf kloppen.

En zo in b&b belandt wat verderop in Caresse.

Daar zijn de Landes met lange rechte stukken weg, maar eerst de dure wijk van de Bordeauxstreek. Witte, zoete wijnen die luisteren nazr Loupiac en de hele dure chateau d’yquem.

Het werd zonniger en warmer. Maar ook de wind was goed voelbaar, zeker in de eerste stroken van De Landes.

Eigenlijk was er de eerste km niks meer. Door de droogte vorig jaar en het jaar daarvoor zijn grote stroken platgebrand van de sparrenbossen. Grote dedolate vlaktes nu.

Zelfs de brandgeur ruik je nog ondanks het vele water dat er nu gevallen is en dat de grond zo zompig maakt.

In de namiddag ging het regenen, aan één stuk door. De regenpakken konden niet verhinderen daat sokken en schoenen doornat werden. 35km reden we dan maar door in dat plensende water. Een andere keuze was er niet want zelfs schuilen onder een boom kon niet meet wegens opgebrand.

De dames waren ondertussen naar de kust gereden met de auto om de hoogste duin van Europa te bewonderen.

Wat waren we blij dat we konden schuilen voor de regen in Esperon. Hopelijk beter weer morgen.

Een stevige rit vandaag richting Cadillac. Op zondagmorgen is Frankrijk wat slaperig. Weinig mensen te zien in de voormiddag.

We naderen de wijngaardenstreek van bordeaux en wie wijngaarden zegt, zegt kalkgronden. En kalkgronden zijn de ideale plaats om orchideeën te spotten. Hier een veld vol van.

En wat doen fransen nog op zondag in de wat warme maanden? Genieten van rust en vree en een viske proberen aan de haak te slaan.

En daar verschijnen de wijngaarden. Mooi onderhouden  grote vlaktes ende bijbehorende chateaux. Eerst de Graves.

Wat verderop Lussac met een chateau die niet slecht kan zijn.

En teslotte St Emilion waar je door de smalle straten op de koppen kon lopen. 

Waarom gaat iedereen op hetzelfde miment naar dezelfde toeristische plaatsen?

We reden verder richting Cadillac en reden langs het dorpje Faleyras met klassieke kerk en staatorganisatie in Frankrijk.

In Cadillac vonden we de dames terug om iets samen te drinken en dan reden we….. verloren. Google maps leidde ons  de wijde weiden in.

Uiteindelijk vonden we toch de weg terug en kwamen wat latet dan verwacht aan in Langon.

Wat later gestart vandaag na eerst Angouleme bezocht te hebben. Een stadcentrum met romeinse roots. Stevige omwalling boven op een heuvel die de vallei overheerst.

En een kathedraal die stevig gewijzigd is over de jaren heen met een opvallende koepel.

Ook het hotel de ville, waar ik de stemp kon halen is verbouwd van kasteel van de heren van Angouleme tot stadhuis.

Na de middag de fiets op richting de wijngaardenstreek en dorpen en stadjes eindigend op ac. Korte halte aan het kasteel van Torsac.

Verderop langs kasteel gereden waar huwelijkskoppel rondreed in oude Citroën met een fotograaf ervoor die maar foto’s trok en het koppel maar zwaaien.

La fontaine merveilleuse was wel speciaal. Uit die fontein welt water naar boven met fikse kracht en spoelt dan verder om een flinke beek te worden. Voor de fun gooide ik een hangertje in de put en dat zweefde opcen neer met het water tot het neerzeeg op de kant, klaar  weer op en neer te zweven in het frisse water.

Het dorpje zelf is grotendeels de rest van een voormalige priorij en zwaar verwaarloosd. De kerk zelf werd wel reeds aangepakt.

En nu richting Landes

Een superlange etappe vandaag. Droog met duidelijk voelbare tegenwind, maar iets minder dan gisteren. Na ontbijt klaar voor vertrek.

De 2 fietsers en Eugenie, familie uit Frankrijk op de foto. De Docx car staat er naast. Richting zuiden gaat de tocht met eerste stop te voor dit mooie abdij complex.

Daarna een vrij saaie tocht door grote landerijen boven op een plateau. Zuinig fietsen want de batterij moet een rijdje mee. Picnic afsprrak ‘ s middags.

Een van de redenen van de vele kilometers is dat er weinig te zien is op deze strook ruraal Frankrijk. Leegrakende dorpen, hier en daar een grote boerderij en af en toe een bosje.

We kruisten boeren die voort ploegden en zrlfs ee  uitgebrande oude traktor bij een vers ploegspoor.

Na de middag begon het wat glooiender te worden met beneden aan de rivier dorpjes die er ak lang lagen en un chef-d’oeuvre en peril die dringend aangepakt moet worden. Hier omdat de toren aan het verbrokkelen gaat.

Om de hoek kan er steeds wel een verrassing te vinden zijn zoals dit torentje boven een waterpu

Laatste stop van de dag was een verlaten godshuis waar nu de gemeentedienst is met een soort godshuis waar je onder kan schuilen.

De laatste loodjes gingen wegen, gelukkig begon er meer en meer afwisseling zich te tonen in het landschap met weer verslete´ dorpen en kerken waar de natuur zijn plaats terug neemt.

Oei. Midden op de weg een bord. Route barree. We wagen het erop. Dit keer geen wegenwerken, maar de weg was afgesloten door de overgestroomde rivier. Gelukkig was het water een beetje gedaald en konden we door zonder natte voeten.

Rond 19u30 aankomst juist voor Angouleme.  Morgen wat rustiger.

De ganse nacht regende het, maar na ontbijt werd het droog. Geluk gehad dus. Wel was de wind een constante. En gezien die uit het zuiden blaast betekent dat harder trappen. Eerst naar Chatellerault om stempel te halen. De Vienne lag er flink gezwollen bij. Wateroverlast hier en daar maar het ergste is voorbij.

Zoeken en zoeken naar kerk, maar die is in restauratie. Naar toeristische dienst dan maar voor de stempel, maar uitzonderlijk gesloten vandaag. Dus dan maar zuidwaartw langs de rivier vertrokken.

Oud en nieuw. Toeristische dienst rechts.

De tocht verliep vlot met bezoekje aan ruine du vieux poitiers. Romeinse nederzetting waar reeds 50 jaar wordt opgegraven.

Opvallend het verschil van windintensiteit tussen dal en plateau. Daarboven werd je bijna van je fiets geblazen.

Na een tocht op het plateau wachtte ons te Dissay een korte afdaling en een chateau. Ook een welgekome boulangerie om lunch tussen de kiezen te schuiven.

Wat verderop de Vienne over tot aan Futuroscope. Daar overnachten.

Avondeten in Poitiers en morgen een fikse rit op het programma.

Morgenochtend vertrekken we (=mijn broer Yves, vriendin Arlette en ikzelf) ruchting Tours. Daar stappen mijn broer en ikzelf op de fiets voor een tocht van 1600 km naar Compostella terug. Vorig jaar waren we al gefietst tot Tours.

Via de blog komt ons verhaal en wat beelden.