Mijn naam is Theo De Jonckheere – uit 1957.

Ik woon in Mechelen, geboren in Rocourt bij Luik en opgegroeid in Nieuwpoort aan de Noordzee.

In Mechelen leefde ik een gezinsleven met Greet Clarijs. 4 kinderen (allemaal zonen) waren het geschenk van dit gezinsleven. In volgorde van leeftijd: Koen (1986), Bart (1988), Hans (1991) en Dries (1995).

De 2 oudste zijn gehuwd, respectievelijk met Anja en met Yolin. Koen en Anja hebben een dochtertje = Sophie. Een schat van een kind. Het gezinnetje is in oktober 2019 gegroeid met een broertje voor Sophie. Philip De Jonckheere is de eerste kleinzoon in de familie.

Bij Bart en Yolin is de ooievaar onderweg. Ondertussen is die in november 2017 geland met Anna. Een tweede kleindochter in de familie dus.

Hans is samen met Kirsten en woont ook in Mechelen zoals de 2 andere koppels. Ook daar is ‘schot in de zaak’! Dit najaar (2020) vieren we er een huwelijk! 

Dries woont nog thuis maar is flink aan het verkeren met Manon uit Oostduinkerke.

Omdat onze jaren samenzijn ook problemen kende op gezondheidsvlak bij Greet en de laatste jaren het eindelijk terug beter ging, besloten we om samen te gaan wandelen. Doel: misschien de Camino.

We begonnen te stappen en maakten wat wandeltochten in 2015 en 2016. In het begin waren we wel wat stijf als een hark, maar langzaam ging het beter. De dagtrips werden langer en we stapten al eens de GR 12 van Bergen-op-zoom naar Mechelen.

Dat stappen was leuk en meer en meer kregen we zin in het maken van de grote tocht.  Waarschijnlijk post ik later nog wat verhalen over die tochten hieronder.

Maar in het najaar 2016 sloeg het noodlot toe. Bij Greet werd een kwaadaardig gezwel in het bovenbeen vastgesteld. Er was maar één oplossing – een operatie om het gezwel te verwijderen. Het werd een hele zware ingreep. Daarbij volgden nog een aantal complicaties waardoor Greet zelfs een aantal weken in intensieve moest doorbrengen.  Maar ze spartelde zich doorheen die complicaties en in het voorjaar 2017 kwam ze terug naar huis. Maar er kwam weer slecht nieuws. Er werden uitzaaiingen van de kanker vastgesteld. Verschillende chemokuren werden opgestart, maar hielpen heel weinig of niet. In september 2017 verhuisde Greet naar de palliatieve eenheid De Mantel te Mechelen en overleed er omringd door de ganse familie. “Moekes sterven niet, ze leven voort in hen die ze liefheeft.” was haar devies.

Om haar te gedenken wil ik nu verder stappen en de tocht afmaken. Deze foto is getrokken onderweg naar Lier, waar we de schelp tegenkwamen en meer en meer overtuigd geraakten om de Camino naar Compostella te stappen. Greet zelf kan niet meer mee, maar haar lidmaatschapskaart van het genootschap en haar schelpje zijn wel mee naar de pelgrimsplaats.

 

In de lente van 2018 stapte ik dan het eerste deel van de Camino – lees de blog voor een verslag.

 

In juli, de eerste dag van de vakantie kreeg ik hartproblemen. Dat resulteerde in een operatie met 4 by-passes. De zorg van de hulpverleners was schitterend en ik heb heel veel bewondering voor al die mensen die me terug op de been hielpen! Na revalidatie eind maart was ik op controle bij de cardioloog. De testen waren goed en zoals hij zelf zij: ‘Je kan met een gerust hart vertrekken’. Hoera!

Dus veel leesplezier met het vervolg van de tocht en bedankt voor het lezen.

En kusjes van mijn 2 lieve kleinkindjes! 😉

Ondertussen is het 2de deel van de tocht ook afgewerkt. Aankomstplaats is Hendaye, juist aan de Frans-Spaanse grens. Klaar om in mei 2020 de derde en laatste strook aan te vatten naar Santiago!

Hiep hiep hoera – een derde kleinkindje is geboren! Philip is de naam en meteen  is dat de kleinzoon die een viergeslacht mogelijk maakt in puur mannelijke lijn. Van links naar rechts: ikzelf, zoon Koen, kleinzoon Philip en pappie (90 jarige) Gustave De Jonckheere, mijn vader. Iedereen zo fier als een gieter!