De kop is er af!

Onder een stralende zon vertrokken deze morgen en die zon zou de ganse dag mij vergezellen. Het voelde eigenlijk meer als meimaand aan, dan eind maart! De narcissen en de hyacinten in het bos zijn uitgebloeid en langs de weiden bloeit de meidoorn.

Vandaag was de caminotocht zoals vaak in 2 delen opgesplitst: eerst een tocht door het bos en vervolgens ging het verder door een heel gevarieerd landschap.

Een lange rechte lijn doorheen bossen. Zo een 14 kilometer lang. Zoals gemeld zijn enkel de bladeren van de narcissen aanwezig. De bloemen zijn er jammer genoeg niet meer.

Na de middag ging het landschap over in een mengvorm van velden en bosjes. Ideaal voor hertjes en ja hoor, plots sprongen er 3 de weg over.

Het is me zelfs gelukt een foto te maken. Natuurlijk waren ze snel weg.

Ander opvallend feit. Veel lege boerderijen. Vaak ook toegankelijk. Eigenlijk zou je er kunnen overnachten mocht je een slaapzak meebrengen. Maar ik zou niet willen weten welke wezens mee komen slapen…

Veel waterplasjes verderop. Met hier en daar mooie gebouwen erbij. Leven als God in Frankrijk.

Uiteindelijk ging de tocht verder tot in Saint-Marcel, een stadje langsheen de rivier de Creuze. Morgen gaat de tocht eerst langs die Creuze.

Tot dan.