Het ziet er naar uit dat de eergisteren meegebrachte rugzakhoes weer flink haar werk zal doen. Donkere regenwolken boven het kleine centrum van dit vestingstadje waar de tijd amper vat op heeft. Hele brede omwallingen beperken alle verandering.

Vandaag werd het een wandeling in 2 werelden. Eerst een lange boswandeling op een prima asfalt bosweg. We hebben andere paden meegemaakt vorige dagen. Een pijlrechte weg omzoomd door bomen van alle slag.

Ik verstond de benaming niet goed van dit bos. Gesyndiceerd? Betekent het dat het eigendom is van de vakbonden?

Ik heb ’s avonds vernomen dat het niks met vakbonden te maken heeft maar een schenking van bossen is geweest aan 17 omliggende gemeenten die deze domeinen samen exploiteren.

En ja. Het is lente. De bloeiende narcissen bleven aanwezig maar ook deze wilde primula ofte sleutelbloem stond te pronken langs de weg.

Het landschap is opnieuw veranderd. Veel weiland doorsneden van kabbelende beekjes en aan een van die beekjes juist op tijd voor de middagpauze een bank voor vermoeide pelgrim. Elke pelgrim stopt er even al was het maar voor de richtingaanwijzer.

Door die velden trekkend kom ik aan in de buurt van Aubigny. De laatste kilometers van de tocht lopen langs het spoor. Een beetje cynisch want vandaag staakt het spoor. Te voet gaat rapper vandaag.

Na een laatste klim kom ik dan aan bij Marie-Josee en Jean-Marie die pelgrims opvangen. Het onthaal is super. Met hen en een collega pelgrim uit Quebec hebben we een supergezellig avondmaal. Kaas inbegrepen. Was op en top verzorgd en aan te bevelen. Maar foto zal voor morgen zijn.