Korte etappe. Helemaal anders dan vorige want aankomst in een grote stad. Even uitrusten, wat inkopen, wasje doen en tocht wat voorbereiden voor de volgende dagen. Maar eerst we zover zijn eerst nog een steile heuvel over!

Droog. Ontbijten met de Fransen. Samen nog wat gebabbeld. Zij gaan een stuk verder dan ik, nl Portugalette want over 2 dagen zit de tocht voor hen er op wegens werken. De kreupele pelgrims die in taxi kwamen zagen we niet meer. We vertrekken samen maar dan in het tijd om afscheid te nemen.

Ze stappen wat vlugger. Af en toe zie je nog ee flard van hun rugzak tot niets meer. Het gaat weer stevig omhoog. Verderop ezels en pelgrims.

Het jonge Franse koppel is maar goed en wel achter de bomen verdwenen of wat verderop staan 2 dames. Juist. De 2 van gisteren. Ik vroeg hoe het was met haar knie en schouder. Het ging wel zei ze, en als ik ergens pijn had want ze had een prima zalf indien gewenst. Zoals gisteren gingen de 2 ook uit elkaar en tijdens de klim gingen we met 2 naar omhoog. Een stevige klim, met naast asfaltweggetjes en paadjes ook wat natter werk.

Natuurlijk was het zicht boven weer adembenemend. Hierbij een poging tot panorama. Let op de besneeuwde toppen. Het bleef koud inderdaad vandaag.

Daarna, na de Monte Avril waar de foto getrokken is ging de route stevig neerwaarts. Goed begaanbaar, maar met mijn slakkenhuis op de rug is voorzichtigheid geboden. Daar ligt dan Bilbao, grootste stad van het Baskenland en Bilbo voor de vrienden.

Na een stevige daling is het net dat je in een wespennest terecht gekomen bent. Dat ben je niet meer gewoon na een weekje in de brousse. Ik was bijna terug naar boven, terug naar de rust, maar ben toch maar gebleven.

Het is me wel ee afdaling hoor, het is net dat de stad verderop omhoog groeit. Een lange brede trap langsheen het ziekenhuis brengt je naar het stadcentrum.

Ze zijn wel fier op hun stad. Voor liefhebbers van The Lord of the Rings, Bilbo heeft hier niet alleen zijn Bilbobus maar er is zelfs bier!

En zo eindigt het wandelingetje vandaag. Nog boodschappen gedaan, een was gedraaid en proviand opgeslagen. Morgen terug naar de zee langsheen de haven. Vlakke rit dus. Oftewel eindigen een paar beelden van Bilbao.

Start in een stad is steeds wat moeilijker want veel kruispunten. Maar niet in Gernica. Hier prachtige aanduiding doorheen de stad. Komt misschien door het dambordpatroon en het feit dat deze stad het allereerste slachtoffer was van een vliegtuigbombardement ter wereld. Nu bombardeert de mensheid nog steeds, alleen op andere plaatsen (Oekraïne) maar met zelde menselijke leed. Het deed me wel iets. Veel is er niet van te zien, wel wat borden.

In een mooi park staat ook de boom van Baskenland die politiek een grote betekenis heeft. Het fijne weet ik er niet van want alles staat in 2 talen uitgelegd. Baskisch en Spaans.

Het is de bedoeling om tijdens deze camino weer stempels te verzamelen als bewijs van de tocht. I Frankrijk kon dat vaak in de kerken, zekerr in de steden én op zondag, Maar meer en meer sta je voor gesloten deuren. Ook deze kerk was dicht.

Wat verderop was er wel eentje open. Er was zelfs beweging en geluid. Vrouwenstemmen klonken op het doksaal. De kerk van een nonnenorde, met duidelijk afscheiding met tralies van de boze wereld voor deze lieve zusters.

Afscheid nemen van Gernika met dit beeldje dat aan de grens van de stad uitwuift. Dan gaat de tocht terug de heuvels in.

Het weer! Aha, dat gaat de goede kant op. Koud, nog dikke wolken ook die voorbijtrekken, maar de regendruppels zijn zeldzaam. Vandaag houden we het grotendeels droog. De ondergrond echter is wel goed zompig.

Omhoog gaat de tocht en omlaag komt het water. Dus uitkijken niet te glijden. Want vallen met die rugzak om is niet aan te bevelen.

Hogerop vermindert het watergebied en wordt de weg stenig maar het blijft goed uitkijken waar je je voeten zet. Eén moment van onoplettendheid kan uitglijden of vallen betekenen. Een paar lokale waaghalzen sprinten voorbij. Ene liep eerst hard omhoog voorbij en wat later sportte hij terug naar beneden. Gekkenwerk.

In tegenstelling tot mijn vorige tocht door Frankrijk, waar ik niet zoveel volk zag, kom je hier wel af en toe pelgrims tegen. Elk tsjokt op eigen ritme de berg op. Soms haal je er een in, de andere keer wordt je ingehaald. Eigenlijk wel een geruststelling! Mocht er iets gebeuren of zo, of een serieuze valpartij, je ligt niet helemaal alleen lang te wachten op hulp.

Deze namiddag hebben de pelgrims geluk te kunnen stappen langs mooie asfaltwegen. Dat maakt het modderploegen voorlopig wat minder en ga je wat sneller. Je leert mensen kennen onderweg. Je wordt ingehaald of je haalt de andere terug in en af en toe een korte babbel. Zoals met die oudere Franse dame die zei dat ze voortging als de slak. “Ik ben 2 dagen geleden gevallen en heb last van mijn knie en schouder. Maar dat geeft niet mijn compagnon loopt op eigen ritme voorop. Vivement jour de repos a Bilbao.”

Gelukkig blijven de vergezichten mooi. Een langeafdaling richting Lezama begint. Onderweg toch sporen van hevige politieke emoties. Bepaalde Vlaamse politiekers voelden of voelen zich medestrijders. Maar zoals steeds is elke situatie uniek. Ik heb niet echt weet van Vlaamse vrijheidsstrijders in de gevangenis?

Larrabetzu is de voorlaatste bestemming vandaag. Dan is het nog een rustige 5 km langs de grote weg naar het hotel. O ja, mocht je het niet weten, de Baskische vlag is rood, wit en groen.

En inderdaad, daar is dan die lange rechte weg. Nog de mede compagnon van die Franse mevrouw bereikt en bij aankomst van het hotel het jonge Franse koppel dat ik al een paar keer ontmoette. Een taxi reed weg en had juist 2 kreupele stappers afgezet. Blijkbaar lukt het niet iedereen om zonder teveel pijn verder te stappen.

En juist op tijd op de kamer om de aankomst van de Ronde van Vlaanderen te volgen op tv.

Het avondmaal genuttigd in een restaurantje verderop samen met het Franse jonge koppel. Ze zijn uit Tours. Werd een hele gezellige avond.

Vandaag korter maar ook koudere etappe. Ik werd ’s ochtends vroeg al geconfronteerd met een wit laagje op daken en straten. In de nacht waren een paar buien overgetrokken en de sporen ervan lagen er nog. Met 4 a 5 graden was er al wat smelten bij, maar het zou toch een paar uur duren eer dat wit weg was.

De tocht startte op het gemeentepagina van Bolibar. Een naam die een grote rol speelt on de Zuid-Amerikaase vrijheidstrijd.

En daarna gaat de tocht meteen de velden en se hoogte in langs weggetjes en paadjes. Overal sporen sneeuw maar niet echt hinderlijk

Eigenlijk ligt het gevaar eerder onder de sneeuw. De natte stenen die glad kunnen zijn. Je moet dan ook geconcentreerd kijken waar je je voeten zet op zoek naar stevige ondergrond. Een misstap kan het einde van de Camino betekenen. De weggetjes worden zelfs afvoergeulen waar flink wat water over naar beneden stroomt en je wil het toch een beetje droog houden.

Eerste halte van de dag, klooster van Zenarruza . Gigantische gebouwen. Even de grote kerk binnengestapt waar uit het donker een oude broeder opdook. Die was zo blij eindelijk pelgrims te zien dat hij me met open armen ontving. Hij omarmde me letterlijk van blijdschap en welkom. Een gebaar dat Corona volledig weggeveegd heeft de voorbije 2 jaar. Ik betrapte me erop dat ik het heel ongemakkelijk had met de nabijheid van die broeder. Het zal nog even duren eer we daar van af zijn….

Toen ik verder stapte begeleidde de broeder met naar het pad en stond te wuiven tot de bocht het zicht ontnam. De tocht ging verder door bos en dal. Met nog steeds de sneeuw.

De tocht ging verder omlaag richting , het enige dorpje van betekenis vandaag. Weer heel dunbevolkt gebied vandaag! Wat was ik aangenaam verrast en blij met dit lang voldertrap en pad. Het was anders eigenlijk onmogelijk geweest die afdaling te doen door steilheid en glibberigheid.

Aankomst op het pleintje van Munitibar. Een eenzame herbergier stond buiten een sigaret te roken. Tijd voor koffie en de man raadde me het kustgebak aan. Hij ging ze speciaal zelf afhalen aan zee want het gebak uit het dorp was niet zo lekker.

Dat is toch wat ik opmaakte uit zijn uiteenzetting in het Spaans, Frans en Baskisch. Ook nog een hele uitleg over het feit dat Franco vorige eeuw dat Baskisch verbood, maar dat het nu de officiële taal is en nog een woordenboekje gekregen ook.

Terwijl ik mijn koffie nuttigde druppelden één na één pelgrims binnen, oa de Duitsers van de vorige dagen. Ook zij hielden halt om iets te eten. Even dag gezegd en verder gaat de Camino. Soms weet je niet of je door een beekje stapt of over een pad.

Bij het naderen van haalde de Duitser me in. Met flessen tred stapte hij verder onder de dreigender hemel.

Ik hield even halt in het dorpje Marmiz om onder de overkapping daar mijn regenponcho aan te trekken en regenbroek. De sluizen gingen open en dikke korrelhagel viel neer. Wat verderop toch halt gehouden bij de Duitse pelgrims. Hij blijkt Christian te heten, gekomen met het vliegtuig naar Irun en daar aan eerste Camino begonnen. Ook Gernica op het programma vandaag. De volgende halte is , een dorpje boven de heuvel met gigantische kerk. Daar zaten weer de verschillende pelgrims uit te rusten.

Vooraleer daar aan te komen het riviertje overgestoken via een schilderachtig bruggetje. Een paar Duitser zat me op de hielen

Weer ging de Camino omhoog, nat en fris. Zoals ik al schreef is de natuur hier al verder in de lente, maar de hoogte en de koude maakt het niet altijd gemakkelijk voor flora en fauna denk ik.

De hemel trekt terug dicht en terwijl een jonge dame pelgrim me voorbij steekt en buen camino toewenst trek ik de regenponcho terug aan.

De laatste kilometers verlopen in de regen met een afdaling naar eindbestemming Gernica.

Aankomst op het gemeentepagina waar dit mooi beeldje van de plaatselijke Willem Vermandere me verwelkomde. De laatste meters vergezeld door een Canadees. Ook een pelgrim die ik volgende dagen zal terug zien denk ik.

Het wordt een lange etappe vandaag. Met stijgen en een beetje dalen. Bij het vertrek eerst door een bui van korrelhagel verwelkomd. De poncho aan in de tunnel onder de spoorlijn.

En dan op zoek naar de brug om de rivier over te steken, maar nergens een brug te zien totdat ik werklui aan het werk zag achter stapels stenen en bouwmateriaal. Daar was die brug. Een vriendelijke heer legde me uit dat de brug kapot is en dat ze momenteel hersteld wordt. Je kan oversteken via de grote brug verderop. Dus omleiding!

Na de omleiding van 2,6 km een blik om die kapotte brug.

De buien waren overgestoken en de route kronkelde naar boven. Die stevige klim zorgde dat ik veel te warm kreeg en me dan maar omkleede hogerop. Oef dat gaat beter.

De zon ging zelfs schijnen. Dit gaf het landschap meteen kleur. Op en neer ging de route richting Mutriki. De buien nog steeds dreigend boven zee wandelde ik verder .

Aangekomen aan de Ermita del Calvaro begon het stevig te hagelen. Gelukkig bood het kerkje bescherming. Ik moest onwillekeurig denken aan de 3 Franse pelgrims die vanmorgen aan het ontbijt zaten. Een ervan vertrok in korte broek. Amaai, dat worden “koede kieten” in het westvlaams. Ik schuilde even en een jong koppel Franse pelgrims schuilde ook.

De route gaat het binnenland in en wordt steniger. Het wordt klauteren en dat doe ik rustig aan om tikker en leden te sparen. De jonge Fransen vliegen me voorbij

Picknic! Mij gele game mania zak die ik van dries kreeg toen hij me kwam halen in Vezelay doet weer goed zijn werk. Smakelijk.

Hogerop krijg je mooie uitzichten en plots spotte ik een grote roofvogel. Een gier warempel. Ik had op een bordje beneden gezien dat deze terug waren in de beschermde streek.

De tocht gaat door heel dunbevolkt gebied maar met mooie uitgestrekte vergezichten. En in de verte sneeuwtoppen.

Orlando, Adorregi en uiteindelijk Markina-Xemein. Baskisch is hier de basistaal en onverstaanbaar. Dus met handen en voeten of mondjevol Engels.

In de weiden, koeien, geiten en schapen. Nu we Pasen naderen staat er veel nieuw leven in de weiden. Veulentje, kalfjes en natuurlijk lammetjes.

Na boodschappen te hebben gedaan in Markina-Xemein verder naar Bolivar, eerst langs een kolkende rivier en daarna een brugje over. Naast de brug ligt een oud Romeinse brug. Wordt niet veel gebruikt.

Terug gaat de tocht omhoog, terug door weiden en de laatste ontmoeting van de dag zijn deze viervoeters wiens wei ik door moet. Aankomst in Bolivar met zicht op witte toppen.