Een minder mooi, zelfs bij delen saai parcours vandaag terwijl de temperatuur meer dan 10 graden warmer was dan gisteren en een uitdrogende tegenwind goed voelbaar was.

Het was heel rustig rond het station van Santander rond 9u vanmorgen. Zondagmorgen is uitslaapmorgen denk ik.

Ook verder in de stad zag je die rustig wakker worden. Amper auto’s wat handig was bij het doorsteken van de tunnel naar de gemarkeerde route.

De route vond ik terug in een voetgangerstraat. Toch aangenamer om te stappen. Goed gemarkeerd ook met schelpen en pijlen op de grond. Ook daar nog vrij rustig.

Vreemde wandelaars ingehaald. Met rugzak enwandelstok stapte grootvader, dichter en kleindochter voort. Aan het grote moderne ziekenhuis van Santander haalde ik ze in. Vreemd was het hondje dat meeliep. Als dat met zijn korte pootjes die ruim 500 km mee moet? Zal het dan wel nog pootjes hebben vroeg ik me onwillekeurig af.

En dan de lange rechte weg uit de stad. Rechtdoor en licht stijgend. Op zo’ lange stroken zie je wel af en toe medestappers voor of achter. Afwisselend is het niet, maar in de verte blonken de besneeuwde bergtoppen. Mooi.

Aangekomen in Cudon toch even gepauzeerd op de zitbanken daar, onder de appelbloesems. Laagjes kleren uittrekken want het werd warmer én drinken. Wat heb ik vandaag gedronken!

Aankomst in Boo de Pielagos. Volgens een gids moest daar de spoorwegbrug gebruikt worden om de rivier over te steken. Maar daar stak dit bord een stokje voor.

Er zat maar één ding op. Zoals andere pelgrims die trein nemen naar de overzijde, zoals een veerboot. Een veertrein?! Hier zie je de reden van de treinrit.

Aankomst in Mogro waar de tocht de hoogte ingaat voor een paar uurtjes wandelen in het groen tussen de weiden en langs glooiende wegen. De zee piepte in de verte.

En dan was het de beurt aan een volgende rivier die over moet gestoken worden, maar daar geen boot, noch trein. Dus opstappen naar een brug landinwaarts (zo een 6 km). Boven de rietvelden blinken nog steeds die bergtoppen.

En dan begon een echt saai stuk, naast die buizen. In de zon met een stevige uitdrogende wind tegen. Dat grindpad bleef maar duren.

Anderhalf uur duurde die uitdrogende tocht. Wat was dat bankje welkom in de lommerte van de bomen. Ik heb toch een 3 liter opgedronken.

Gelukkig kwam een eenzame grote zwarte kever zorgen voor wat afwisseling. Thanks kever.

Ophet einde diende de spoorlijn over gestoken te worden. Terug in de bewoonde wereld!

Vervolgens weer een oersaai stuk langs de weg met vrij veel verkeer langs de ene kant en een opdoemende chemische fabriek met grote koeltorens aan de andere.

De naam van de fabriek klinkt heel Belgisch. Wat een ding. Met een eigen opleidingsgebouw.

Om een idee te geven hoe gigantisch groot de installaties zijn dit beeld.

Nog de brug over en ik ben er vanavond.