Weer een heel gevarieerde tocht langs de grillige kust.

Onder een blauwe lucht vertrokken en wie zie ik juist voor me wanneer ik de route opstap? De Duitse pelgrim die ik een paar dagen geleden speedy pelgrim genoemd heb. Hij ging wat trager vandaag en was aan het bellen. Ik stak hem voorbij en heb hem niet meer gezien vandaag.

Richting Unquera gaat de tocht langs een mooie laan waar vroege vogels al wandelen.

In Unquera zelf ligt een brug en die moet je over. En na de brug gaat de tocht…. inderdaad, stevig omhoog.

Boven aangekomen gaat het verder eerst door veel weilanden langs een mooi weggetje door Colimbres.

In de verte de bergtoppen. Die komen dichterbij. De route gaat in een smalle engste tussen berg en zee vandaag. In La Franca, maar ook in de volgende dorpjes stonden er wel grote klassieke huizen. Soms mooi onderhouden maar ook ruïnes.

We zijn in een andere streek, de route is vorige jaren gewijzigd en de aanduidingen zijn minder goed dan vorige dagen. Daarbij is de schelp anders gedraaid. Nu toont de achterzijde de richting aan. Vreemd.

En dan weer een ontmoeting langs de Camino. Het groepje met het hondje uit Santander. Die liepen daar voor mij en het hondje even parmantig mee.

Bij het inhalen even gebabbeld. Santiago is het doel met hondje. Maar als het moe is kan ze in een draagmandje.

Daarna terug een riviertje en onder de autoweg door. Oude en nieuwe bouwwerken. Die autoweg is ook de reden waarom de Camino gewijzigd werd.

Eenmaal boven begon de lange afwisselende wandeling langs de kust. Zonder woorden. Veel mooie indrukken.

Wel even onverantwoord gedaan denk ik. Ever een stenen natuurlijke brug geklauterd met links en rechts zee op 30 m dieper. En dat met die rugzak.

Picknicktijd. Aan een Playa. Ik was juist klaar of een Duitse pelgrim, ook ontmoet vorige dagen nam mijn plaats in. Buen Camino.

Dus weer de hoogte in. Weinig volk te zien buiten een jonge dame pelgrim. Die heb ik ook al een paar keer gezien Buiten een vriendelijke glimlach en buen Camino hoor je er niet van.

Langs de route kom je vrij regelmatig mooie grote huizen tegen. Maar soms zijn ze in niet te beste staat. Oh, wat zou ik die graag bezoeken. Misschien verbergen ze wel nog wat schatten.

We naderen Llanes, maar eerst moet er nog een heuvel over en dat geeft mooie vergezichten.

Terug naar de kust en daar de Bufones leren kennen. Dat zijn verticale gaten in de rots waar de golven ondergronds kunnen heenrollen. De luchtbeweging maakt luide zuchtende geluiden.

Wel creepy dat geluid. Je ziet niet veel buiten een gat inde rotsen maar je hoort een hele luide ademhaling. Soms hoor je ook golven kletsen tegen rots. Een tekening legt het uit.

Van de kust terug naar een kabbelt beek en terug naarboven. Toch even halt gehouden beneden. Drinken tegen de dorst die zal komen.

De laatste klim naar Llanes.

Maar terwijl ik de zee en de kustlijn bewonder voor en achter let ik amper op wat er zich links afspeelt. Boven de bergtoppen pakken dreigende wolken samen. Gelukkig blijven die ginds.

Via de bovenkant van de heuvel, parallel met een golfterrein geraak ik in bestemming Llanes met flink wat km op de teller. Morgen weer een + 30 km tocht.