Hoera, onder de 500 km te gaan. Het kort (ee´ heel klein beetje) af. Eigenlijk is dit een van de oudst door mensen bewoonde streken van Europa. Neanderthalers leefden hier en in de buurt werden ook de prachtige muurschilderingen van Alta Mira gevonden die de blik op de prehistorische mens volledig wijzigenden en vermenselijkten.

Mooi weer, niet te warm. Wandelweer.

Vandaag een wandeling langs wegjes, langs de kust, door bossen, over het strand. Kortom, variatie troef. Wel één constante. De besneeuwde toppen van de Picos de Europa waren wel altijd ergens zichtbaar. Zorgt die sneeuw voor de verkoelende briesje?

Na Liandres ging het al vlug naar Comillas. Een groter centrum met oud centrum. Ook vrij toeristisch. En aan het strand.

Daar wat inkopen gedaan voor picknick, ook zonndecreme is geen luxe. En de stempel als bewijs dat ik er langs staptte. Vroeg was het nog. De terrassen werden pas buiten gezet.

Eenmaal terug opgepakt(of hoe noem je dat met zo een rugzak) ging het snel richting San Vincente. Je ziet hier wel grote bouwwerken uit het verleden. Vaak met wel wat werk aan.

Eigenlijk is er gigantisch veel te zien en te bezoeken, maar een pelgrim heeft daar jammer genoeg geen tijd voor. Anders ben ik in september nog niet in Compostela. Dat wordt dus later terugkomen.

Comillas verlaten geschiedt langsheen een hele brede riviermonding. Heel breed. En op het voetpad een lange rij pelgrims. Oa de 2 Duitsers die ik de vorige dagen reeds zag, maar ook een groep van meer dan 10 Franse kwetteraars. Die laatste zag ik nogmaals rond 14u halt houden om te eten. Een huurbestelwagen bracht hen de lunch. Ook hun ander gerief was mee. In lange rij staptten we dus naar boven en daar ontdekten we het mooie uitzicht.

Een kleine 10 km stappen op het voetpad in de zon met verfrissend briesje en rechts de zee en de gevarieerde kustlijn met kliffen en strandjes en aan de andere kant de besneeuwde toppen. Te genieten.

Hier is werkelijk niks plat! Omhoog en omlaag. Tot aan San Vincenze de la Barquera. Daar in de verte ligt het! Nu komt de keuze. De route en de straat volgen, of het strand met opkomend tij.

Het was te aanlokkelijk en de afwisseling te aantrekkelijk. Langs de beach dan maar achter de 2 Duitse pelgrims aan.

De strandwandeling achter de rug langs groepjes jonge en ouderen die leren surfen tsjokte ik San Vincenze binnen via een lange stenen brug. Tijd om te eten ondertussen. Aan een strand een plekje gezocht in de schaduw en smakelijk! Het uitzicht was gratis.

De stad trekt de route niet in. Eerst een lange brug en dan, wat dacht je terug naar boven.

Het 2de deel van de dag verliep langs asfaltweggetjes met gevarieerd uitzicht door weiden en bosjes. Steeds waren er wel die sneeuwtoppen te bespeuren.

Dorpjes zoals Hortigal en Serdio liggen slaperig in de groene heuvels. Elk heeft wel een oudere stenen herinnering aan zijn rijke geschiedenis, maar er is werk aan!

Op het einde van de dag toch even verkeerd gekozen bij een afslag en dan zat ik plots op een zandweg die paralel liep aan de hoofdroute. Geen erg dus.

Uiteindelijk ging de weg terug naar beneden, naar de ria de Tina Menor. De Fransen liepen daar ook richting brug.

De laatste ontmoeting deed me denken aan de stierengevechten, ole, ole.

Laatste wapenfeit van de dag, de klim naar bestemming Persues.