Wat was me dat van wandeling vandaag. Stevig op en neer, eigenlijk wat onverwacht want de gidsen zeggen er niet veel over.
Rustig vertrokken. Mooie lucht. De autoweg in de buurt. Niets gaf aan dat het een zware dag werd. Bij het ontbijt zat de Parijzenaar er ook. Blijkbaar gisterenavond nog binnen gewaaid.
Viaductenboom
We stapten nog even samen. Het ging over rustige bospaden. We waren niet ver van de zee. Af en toe konden we het blauw zien tussen de bomen. 2 geluiden dominant. Rechts de zee en links de autoweg.
Op dit heuvelachtig terrein zijn er nogal wat bruggen en viaducten neergeplant. Bij het eerste dorpje was het tussenstop van pelgrims. Het was wat beginnen druppelen en daar vond ik de Mexicaan terug een Spanjaard met een mountainbike, een jong koppel. Mijn 2 cafe op en dan begon de 1st stevige klim, niet zonder het kerkje, waar gepoetst werd, bezocht te hebben.
Let op de kerel aan de toren. Naast de kerk deze mooie Jacobus.
Meteen omhoog goed steil en het begon pas. De tocht vandaag ging omhoog en omlaag. Beneden een beek, terug naar boven. Zeker een 6 a 7 maal.
Wel avontuurlijke wegen. Eigenlijk geen wegen, maar paden. De regen van de voorbije nacht zorgde voor flinke plassen en gezwollen beken.
Beneden in het dal was het steeds een andere manier om aan de andere kant met droge voeten te raken.
De beken werden breder. Een steen in het midden van de beek kon helpen.
Of een omgevallen boomstam. Mensen zag ik niet. Een van de laatste oversteken was heel dicht bij de zee. Hier zag je echt goed hoe wild deze kust wel is.
En hoe nat en avontuurlijk het pad.
Maar dat telkens omhoog en omlaag begon wel te wegen. Gelukkig waren de zeezichten heel mooi.
Terug boven gekomen wist een slimmerik heel goed wat ik zou kunnen gebruiken. Jammer dat mijn Spaans zo slecht is.
Helemaal andere tocht dan gisteren én we zijn de 3 voorbij. Nog een kleine 290 km te gaan. Vertrek uit Aviles met zon en wolken. Rustig op het gemeenteplein na de uitspattingen gisterenavond.
Gemeenteplein Aviles
Enkel nog een podium stond er nog. Ook mooiere omgeving dan gisteren om de stad te verlaten.
Podium
Nog een laatste blik en dan westwaarts. Het is meestal zo dat de markeringen van de route (schelpen of gele pijlen) en de kaart overeen komen. Maar nu plots stuurden de pijlen me een gans andere route op. Steeds vervelend. Een paar jaar geleden werd hier de autoweg aangelegd en dat zorgde wel voor een aantal aanpassingen. Misschien was ik wel op een oude route?
Klopt de aanduiding wel
Ik heb toen wel de goede keuze gemaakt blijkbaar, want een paar km verder toch op de beschreven route terug en het was een aangename bosweg.
We waren verder weg van de kust vandaag. Heel rustig ook. Geen pelgrims gezien of gehoord. De Spanjaarden terug aan het werk. Wel af en toe een vergezicht en voorlopig nog droog.
De structuur van de wandeling blijft wel nog dezelfde. Ofwel een heuvelrug volgen wat een vrij vlakke weg geeft ofwel kruisen en dan gaat het van top naar dal en terug omhoog. De autoweg lost dat anders op.
Van heuvel naar heuvel over het dal heen
Hier en daar, vooral in de kleinste dorpjes vind je nog wasplaatsen, lavoirs zoals in Frankrijk. Soms archaïsch en in slechte staat, soms moderner en netter zoals deze hier.
Klassieke “lavoir”
En zo komt de Rio de San sebastaban in zicht. Die brug daar beneden moet ik zometeen over.
Rio de San sebastaban
Enkel is er nog een heuveltop eerst over te steken. En lunchtijd. Ondertussen worden de dikkere grijze wolken vanuit het noordwesten talrijker.
Sote
De oversteek van de brug zelf zal ik me herinneren. Tussen de reling en een dikke stalen buis is er amper plaats om te stappen, zeker wanneer je een rugzak mee zeult.
Telkens moet je je voeten rond die bevestiging van de stootrand zwieren. Comfortabel is anders. En de wagens scheuren voorbij. Daar ook de Parijzenaar terug ontmoet. Hij was verwonderd van mijn vooruitgang, maar was zelf naar Aviles gereden met de bus en had de dar ervoor wat gesurfd vertelde hij. Voorbij de brug ging het weer stevig omhoog en liet ik hem gaan.
Eenmaal boven was er een opeenvolging van stroken door bos en dorpjes. Ondertussen vielen af en toe wat druppels. De regenponcho mocht uit de rugzak al bij het oversteken van de brug want een gure wind jaagde regen over alles heen.
In Muros bij het oversteken van de grote weg zaten een 4 tal jongeren (de Mexicaan oa) in de bar te schuilen (en te drinken). Iets ervoor een bellende Reiner voorbijgestapt. Hij was gestopt aan de herberg daar. “Buen Camino! Ah aus Belgien!!!” “Buen Camino Reiner”. De regen werd intenser en ik schuilde even tegen de kerkmuur. Staat daar aan de andere kant van het kerkplein de Parijzenaar in de deur van de bar te zwaaien. Dus daarheen, weg uit de regen. Na de koffie klaarde het op en stapten we pratend verder. Hij had Karolina uit Litouwen ook ontmoet. Ze was blijven plakken in Gijon zei hij.
Na een anderhalf uur babbelen en wandelen hield hij halt in El Pitu. Ik ging nog een beetje verder, langsheen de gigantische kerk van El Pitu naar de eindbestemming voor vandaag.
Samengevat deze etappe: de stad, industrie, groene tunnel, industrie, fiesta! Goed dat het niet regende.
Strand Gijon
Zoals elke grote stad biedt ook Gijon allerhande verrassingen. Naast het strand heb je de oude kantoren van de visveiling, de oudste necropool van de provincie, echte piraten en zoveel meer.
Echte piraten hier
Ook de lokale Godfried Van Bouillon die de Moren verdreef met het kruis bewaakt de cider flessenboom.
Cider flessen boom
En dan was er echt iets moois. Hier is een museum voor treinen. De historie van het spoor. Iets als train world bij ons.
Met vele modellen. Ook stukken die nog gerestaureerd moeten worden. Heel veel. Een kleine selectie:
Na het spektakel van al die treinen, wagons, spoorwegmateriaal en schroot was het tijd voor het saaier werk. Eén lange rechte lijn van verschillende kilometers om de stad uit te trekken. Samengesteld met die kilometers van gisteren gaat het over een flinke oppervlakte aan bebouwing in Gijon.
Huizen en huizen. Een huizenzee.
En dan is er de laatste heuvel in de stad en daar verschijnt een gans andere omgeving. Een gigantische fabriek strekt zich voor ons uit. Metaalbewerking van Arcelor Mital.
Door een kluwen aan wegen, sporen, viaducten en gigantische buizen slingert de Camino zich terug omhoog naast dit grommende monster.
Hoger en hoger gaat het, maar het lawaai blijft. Daarnaast rijden ook vrachtwagens af en aan, ook langs het weggetje waar ik omhoog stap. Het blijft een constant uitkijken voor het verkeer, vooral in die blinde bochten. Af en toe stopte ik om te kijken naar de fabriek in de hoop van een trein te zien rijden met vloeibaar staal of zo, maar het bleef enkel bij grommen en af en toe luid sissen. Ik denk dat hier de hoogovens staan.
Boven nog een laatste blik en de fabriek zwaaide me uit met een dikke stoompluim. Terug naar de groene rust en kalmte! Maar… ik wist nog niet wat er me te wachten stond over 8 kilometer.
Rust en kalmte. Groen en een aangename vrij vlakke grindweg tussen bomen. De Camino volgde een heuvellzm richting kust. Soms zie je leuke initiatieven langs de weg naar pelgrims toe, zoals deze schervenhoop waar iedere pelgrim zijn boodschap kan achterlaten.
Dat deden die Mexicaanse en Spaanse pelgrim waarschijnlijk ook juist voor ze me haastig inhaalde, alsof ze een tram moesten halen.
De Camino duikt de groene vallei in en ondanks de regenvoorspellingen blijft het droog. Dan is er een bocht, een afslag naar een grote weg e staat daar plots opnieuw een gigantische installatie van Arcelor Mital. Deze keer zou die mij de volgende kleine 16 kilometer! begeleiden naar Aviles. Gigantisch.
Ik vermoed dat hier een walserij of zo staat. Ook hier werd gewerkt en ook hier vlogen regelmatig auto’s en vrachtwagens voorbij, maar de weg was veel breder, gelukkig.
Dat hoogovens in de buurt staan bewijzen deze speciale wagons om vloeibaar ijzer te vervoeren. Naast het gebouw lag een voorraad ijzeren balken die door 2 gigantische rijdende kranen werden vervoerd. Het had iets gracieus, die rijdende mastodonten.
Tot in Aviles loopt de weg, tot in Aviles wordt die geflankeerd door opslagplaatsen en productie van Arcelor. Allerhande bedrijvigheid op deze 2de paasdag. Business goes on.
Aviles buitenwijken zien er wat grauw uit. Wat Borinage achtig. Overal ligt stof. Nog een 4km en dan aankomst in de binnenstad van Aviles. Daar een heel andere wereld terug. Heel druk en midden op straat hele lange tafels.
Blijkbaar was hier een grote eetpartij geweest.
Overal werd opgeruimd, maar ook cider geschonken in een grote boog uit groene flessen in plastic bekers. En aan de mensen te zien waren er die al wat op hadden.
Ook de feestwagens en de figuranten in lokale klederdracht verliete´ het centrum. Ondertussen begon het te miezeren.
Terwijl op de pleintjes gezongen en gefeest werd kwamen werklui en grote vrachtwagens alles opruimen en opladen.
Vroeg vertrokken vanmorgen. Volgens de routebeschrijving staan er 2 bulten op het programma en bijna 30 km.
GisterenVandaag
Dit was het zicht vanuit mijn kamer. Verschil met zonnetje van gisteren. Grijs, mistig weer.
Om 8u15 op Pasen is het nog heel rustig op het centrale plein van Villaviciosa. 1 hond die zijn baasje uitliet en een gemeentewerker die juist de uitspattingen van gisterenavond weggespoeld heeft. Geen paaseieren in Villaviciosa, maar wel appelen.
Symbool hoofdstad ciderproductie
Villaviciosa is het centrum voor cider. Deze wordt zelfs op speciale wijze geschonken. Met een grote boog in klein glas omdie blijkbaar sprankelend te krijgen. Veel ciderias onderweg. Alle grootte en maten. Ook een zuivelfabriek.
Overgenomen door Deense vrienden blijkbaar. De route gaat door een park, dan langs een riviertje en klimt langzaamaan. Eerste interessante punt vandaag, Grases. Interessant omdat hier plots 2 schelpen staan, elk wijzend naar een andere kant.
Waarheen?
Hier scheiden 2 Camino’s. Rechtdoor gaat de Camino del Norte die langs dekustverderloopt, links is de richting voor de Camino Primitivo die door de bergen reeds het binnenland in trekt. Een leuk kappeletje staat er bij. Wij gaan rechtdoor!
Nu, die rechtdoor betekent vandaag vooral ook omhoog. We moeten met zijn allen de Alto de la Cruz over, een pas op 436 m. We, dat zijn de pelgrims die ik regelmatig ontmoet. Duitser Christian vergezelde me wat vandaag en ook die jonge Parijzenaar zag ik nog even omhoog vertrekken. Boven is er mooi zicht op de besneeuwde toppen.
Boven zoeken naar de besneeuwde bergtoppen.
Veel was er dus niet te zien. Laaghangende wolken waren spelbreker. Dan naar beneden, het dorp Peon door. Daar is blijkbaar een tonnenmaker die een maatje meer lust.
Ik vermoed dat die in de ciderproductie worden gebruikt. Nu, op Pasen was het overal heel stil. Geen mens te zien. Af en toe een wielrenner die of traag omhoog, of heel snel naar beneden fietst. Terug een bult. De Alto del Curbiello is “slechts” 268 m hoog maar de beklimming is een Paris-Roubaix voor wandelaars.
En ook hier viel het boven flink tegen. Heel vaag in de verte in het zonlicht Gijon.
Ginds in de zon ligt Gijon
De stad zelf is heel uitgebreid. Ik liep meer dan een uur langs huizen en tuinen. Heel stil overal. Af en toe is er een klein centrum. Daar zijn dan een paar cafés en daar zit wat volk te drinken en te praten, of omgekeerd.
Maar toch nadert het centrum, eenmaal universiteit en universitair ziekenhuis voorbij worden de bewoningen anders.
Eerst nog de 2 belangrijkste gebouwen voorbij, nl. Voetbalstadion en de arena van Gijon en dan verschijnen hoge bakstenen appartementengebouwen. Dat gaat zo tot aan de playa.
In de stadcentrum was het ook heel stil. Alleen op de dijk was het druk. Vol wandelende, joggende fietsende mensen.
Leuk om zien tenslotte, de riviermonding. Bij laag water. Ik vermoed dat zo onze IJzer in Nieuwpoort uitmondde lang geleden, vooraleer gebaggerd werd. In 1600 bv, bij de slag van Nieuwpoort, waarbij soldaten bij laag water naar de overkant konden waden.
Als je pas om 11u kunt vertrekken met de bus en pas om 11u30 kunt beginnen stappen, dan leg je minder km af. Gouden raad voor de pelgrim. Vertrek op tijd!
Busje staat klaar!
Het waren weer zelfde pelgrims die ik zag vanmorgen. De Duitser Christian die ik bijna elke dag zie. Speedy, die ik zag telefoneren gisteren. Er was wel een nieuwe Duitse vrouw mee. We hadden blijkbaar allemaal hetzelfde probleem gehad en het op dezelfde manier opgelost.
Uitstappen in Colunga
De bus zwierde ons af in Colunga voor een groene wandeling vandaag. Zoals steeds gaat het inlands iets harder op en neer.
Groene uitzichten
Af en toe kom je toch nog nieuwe pelgrims tegen. Zoals dat koppel uit Estland dat ik 2 keer zag vandaag. Of die Fransman die een paar km meeliep. Een Parijzenaar die werkt in HRM en die nu zijn paasverlof gebruikt om Camino te stappen. Tijdens die paar kilometer hebben we ongeveer alle wereldproblemen besproken gaande van de Franse verkiezingen tot de kernuitstap en de sociale ongelijkheid in Frankrijk. Maar hij was nogal gehaast (of ik stapte te traag) en ik zag hem niet meer.
Wel een paar hele oude kerkjes gezien zoals deze hier. Dateren van zo een 1.000 jaar geleden.
Garage Horreo
Ook de typische schuren blijven goed aanwezig in de streek. Met moderne invulling. Zo heb je meteen een carport, als je auto niet te hoog is natuurlijk!
Blauwe lucht na de middag
Komt het omdat we hoger geraken, of dat de zon tijd heeft gehad om het grijs weg te schijnen, maar het werd aangenamer op alle vlakken.
Naast dit mooie kerkje mijn boterhammetjes opgegeten. Terwijl ik zo zit te eten passeren verschillende pelgrims. Ze tsjokken voorbij en zien er al goed vermoeid uit. Het koppel uit Estland komt ook aan en laat zich vallen op de bank. “Pfff, I am tired!” Even verder gebabbeld terwijl ik inpakken om de tocht verder te zetten.
Wat verderop deze vreemde constructie gezien? Ik dacht eerst aan een soort marteltuig waar men misdadigers met tomaten of zo bekogelden, maar zou het niet een stellage zijn om de smid hoeven te laten zetten bij paarden? Elke suggestie welkom. En dan nog iets wat ik wou meegeven. De hagedisjes!
Bijna iedere dag zie je wel hagedisjes plots voor je voeten weg springen. Heel vlug verstoppen ze zich tussen de stenen. Maar deze toch kunnen trekken.
Kabbelend beekje
Daarna volgde een idyllisch stukje Camino met eerst een kabbelend beekje, gevolgd door een groene vallei met daarin dat sierlijke beekje en wat verderop een watervalletje zoals in de boekjes.
Waterval
Het beekje groeide aan, want de weg ging naar beneden en het water meanderde verder wat mooie beelden gaf.
Uiteindelijk kwam de Camino uit in de bewoonde wereld en daar was Villaviciosa. Eerst verderop. Let even op de grootte van die riviermond. Impressionant, zo zonder gebouwen of installaties errond.
Daar piepte de hoofdweg die ik een 2 km moest volgen, maar er blonk ook een fabriekje van de lokale drank bij uitstek. Veel appelbomen, dus cider…
Koud gehad vandaag in tegenstelling tot de warmte van de voorbije week. Het komt zo.
Door al die drukte was er nergens plaats meer om te overnachten. Wel kon ik 2 opeenvolgende nachten boeken in Ribadesella. Dus zo uitgekiend om opde feestdag goede vrijdag toch te naar Colunga, de bus terug te nemen en dan de dag erop, paaszaterdag met de bus terug naar Colunga en van daar verder stappen. Dat gaf meteen de mogelijkheid om jas edg te wassen en een dag te laten drogen in de kamer. Alleen was het weer wat tegen.
Het had geregend vannacht en de wolken gingen laag. Dan toch maar vertrokken zonder nog vochtige jas, wel met regenponcho in de rugzak. Er was ook een fris zeebriesje. Op het strand werd alles in gereedheid gebracht voor de paardenrennen die al een paar eeuwen hier op het strand plaats hebben op goede vrijdag.
Er wordt blijkbaar volk verwacht. Podium, videoscherm, muziek, enz stonden al klaar. Ik stapte verder en zou een paar km nogal wat tegenliggers ontmoetten; families met kinderen en grootouders die gingen kijken naar de wedstrijden.
Voetpad naar het groen
Via een mooi voetpad liep ik richting groen. De eerste kilometers liepen door bossen. Een paar dagen geleden meldde ik reeds dat de streek al lang bewoning kent. Dat was in de buurt van Altamira. Hier gaat de bewoning veel verder terug in de tijd. Er is een speciaal jurassic museum in Colunga en er is ook een route.
Dinosauriërs in de buurt!
En dan verscheen plots Karolina. Karolina is een jong pelgrim die ik al een paar keer kort zag sedert Bilbao. Zo een lang voetpad nodigt uit om te praten en dus leerde ik de volgende vlakkere kilometers Karolina kennen. Ze komt uit Litouwen en is ook te voet naar Compostela op stap. Voor Covid staptte ze een paar dagen langs de Francese met vrienden en wou terugkeren. Ze werkt in het beheer in de non profitsector. Vanuit mijn ervaring met Borgerstein hadden we meteen een gezamenlijk interessepunt. De problematiek om mensen te rekruteren enz. Maar wat me het meest opviel was de grote bezorgdheid die ze had ivm de oorlog in Oekraïne. Haar baltische thuisland zit tegen Rusland aangedrukt en de woede naar Rusland en sympathie met Oekraïne groot, evenals de bereidheid om te strijden voor de vrijheid. Toen de weg stevig ging stijgen liet ik Karolina verder stappen.
Karolina zet haar weg verder.
Terug omlaag én daar is de zee. Hele wilde stranden. Veel natuur en een oud dorpje. Hier gebeurd er niet veel. De opslagplaatsjes blijven in gebruik zoals vroeger.
Zeker niks weggooien
Het is een mooie verderzetting na het groen. Een wandeling langs de kustlijn via kleine paadjes. Eerst in de strandfauna en dan wat hogerop.
Op en neer langs de kustlijn met mooie uitzichten als extra. Wel blijft dat onaangename windje flink blazen. Maar gelukkig geen regen!
Verderop werden de heuvels minder hoog en de wandelaars meer aanwezig. Op een brugje was het al afwisselen om te kunnen oversteken.
Het is net of alle Spanjaarden aan het wandelen zijn geslagen. Veel volk op stap.
Daarna volgde een lange rechte lijn op het voetpad terug naar Colunga, aankomst. Plots verscheen Karolina terug. We kwamen samen aan. Maar zei stapte nog 12 km verder. Ik reed terug naar Ribadesella. Na wat zoeken en weg en weer lopen om busstation te vinden.
Hoera, halfweg voorbij! Dat is toch wat de gidsen en kaarten melden. Alleen is de echte afstand gestapt wat langer.
Haventje Llanes
Eerst het brugje over en dan verder door het centrum waar ook oude huizen staan.
Centrum Llanes
Wat verderop stond er eentje die me deed denken aan de villa’s van de Atlantikwall.
Potdicht
De tocht gaat verder westwaarts. Handig want de start gaat vaak met de zon in de rug wat mooiere kleuren geeft. Eerste bezienswaardigheid de ruïnes van de Monastere San Salvador.
De strook land tussen de bergen en de zee wordt smaller en dat merk je doordat wegen en sporen dichter naar elkaar schuiven.
Even het zand en strand op aan de Playa Boriza. Het was te uitnodigend, ook gezien de lengte van de tocht vandaag. Koffietijd.
Snel verder strak langs de kust. We blijven vrij laag. Ik zeg we, want hier en daar zie je pelgrims wandelen.
Steeds vreemd hoe die riviermondingen zo breed kunnen zijn! Dit is een Atlantische kust en hier heb je ook duidelijk getijdenwerking.
En terug naar boven. Altijd gevaar voor glijden.
Ondertussen geleerd dat juist de onderste stukken van de weg bij een helling de gevaarlijkste zijn wat uitglijden betreft. Dubbel uitkijken. Vandaag is het droog en valt het mee. Ondertussen weer een collega pelgrim gespot.
Trio pelgrims met hondje
Eigenlijk zijn het er 3 + viervoeter. We babbelden wat. Vandaag was het hondje moe en ze vertelden me dat ze ophielden in Ribadesella om vrienden van vader te bezoeken. Schouderklopje en verder. De lunchpauze werd na stappen door weiden en bosjes de Playa San Antonio.
Er loopt duidelijk al wat meet volk rond. De paasweek is heilig hier. Morgen op goede vrijdag is het een echte feestdag.
Heel andere omgeving. Groen
De Camino kiest meer inland als richting. Een rustige glooiende weg die wat trekt op een oude spoorlijn. Het gaat vlot vandaag. De kilometers worden gevreten en we gaan vooruit. We zitten halfweg. Hoera.
Gevangen kappeletje
Op die rustige grindweg juist voorbij een ciderbrouwerij hoor ik mensen achter mij praten. De toeristische pelgrims uit Frankrijk. Lightpackers. Twee dames stapten me flink voorbij, wat heen en weer geroep en de rest van de groep was achter ons gelaten.
Franse superpelgrims
Die Franse superpelgrims stapten verder en verder voor mij uit tot aan de kruising met een grotere weg. Daar hielden ze halt voor het aanvoeren van drank en proviand blijkbaar.
Horreo
De eerste schuurtjes op stenen voetjes komen in het landschap. Horreo volgens de gids. Daarin bewaarden de mensen hun voorraden. De poten zorgden ervoor dat ongedierte de granen edg niet makkelijk konden eten. En onder het dak kan je er hout leggen om te drogen. In onze streken kwamen zo een schuren in de Romeinse periode en vroege middeleeuwen ook voor dacht ik. Ik herinner me de naam niet meer, maar mocht je het weten, geef een seintje.
Altijd aangenaam stappen naast spoorweg. Laag stijgingspercentage 😉Smal corridor met snelweg, spoor en Camino
In de smalle strook tussen berg en zee passeren we Pria. Leuke buurt. Maak kennis met familie bloempotje.
Familie bloempotje
Daar kruiste ik plots speedy pelgrim. Hij kwam me tegemoet, zonder rugzak. Hij draaide om en liep dan een 300 m met me mee terwijl hij belde. Ik moet corrigeren. Hij sprak geen Duits, maar iets wat ik niet kan thuisbrengen. Iets Oost-Europees?
De laatste stevige klim van de dag ging door de weide tussen de koeien met klokken om hun nek. Het was net een beiaard. Een laatste keer de spoorlijn oversteken. Dus goed kijken of de trein niet afkomt, maar dat is gelukt hoor. We zijn er nog.
Cecile n’est pas un passage a niveau
Er volgde dan nog een 8-tal km stappen tussen struiken en weiden in één rechte lijn naar havenstad Ribadesella. Een lange brug over met heel veel mensen over en aangekomen.
Hoog water in Ribadesella
Het was eigenlijk verschrikkelijk druk. Komt het omdat het morgen feestdag is, want goede vrijdag wordt hier gevierd. Maar er is nog een reden tonen affiches op de ramen.
Weer een heel gevarieerde tocht langs de grillige kust.
Onder een blauwe lucht vertrokken en wie zie ik juist voor me wanneer ik de route opstap? De Duitse pelgrim die ik een paar dagen geleden speedy pelgrim genoemd heb. Hij ging wat trager vandaag en was aan het bellen. Ik stak hem voorbij en heb hem niet meer gezien vandaag.
Richting Unquera gaat de tocht langs een mooie laan waar vroege vogels al wandelen.
Richting Unquera
In Unquera zelf ligt een brug en die moet je over. En na de brug gaat de tocht…. inderdaad, stevig omhoog.
Brug in Unquera
Boven aangekomen gaat het verder eerst door veel weilanden langs een mooi weggetje door Colimbres.
In de verte de bergtoppen. Die komen dichterbij. De route gaat in een smalle engste tussen berg en zee vandaag. In La Franca, maar ook in de volgende dorpjes stonden er wel grote klassieke huizen. Soms mooi onderhouden maar ook ruïnes.
Een paar “bouwsels”
We zijn in een andere streek, de route is vorige jaren gewijzigd en de aanduidingen zijn minder goed dan vorige dagen. Daarbij is de schelp anders gedraaid. Nu toont de achterzijde de richting aan. Vreemd.
Naar links!
En dan weer een ontmoeting langs de Camino. Het groepje met het hondje uit Santander. Die liepen daar voor mij en het hondje even parmantig mee.
Bij het inhalen even gebabbeld. Santiago is het doel met hondje. Maar als het moe is kan ze in een draagmandje.
Pelgrimhondje
Daarna terug een riviertje en onder de autoweg door. Oude en nieuwe bouwwerken. Die autoweg is ook de reden waarom de Camino gewijzigd werd.
Oud en nieuw
Eenmaal boven begon de lange afwisselende wandeling langs de kust. Zonder woorden. Veel mooie indrukken.
Verantwoord?
Wel even onverantwoord gedaan denk ik. Ever een stenen natuurlijke brug geklauterd met links en rechts zee op 30 m dieper. En dat met die rugzak.
Picknicktijd. Aan een Playa. Ik was juist klaar of een Duitse pelgrim, ook ontmoet vorige dagen nam mijn plaats in. Buen Camino.
Kabbelend beekje over? Betekent weer klimmen.
Dus weer de hoogte in. Weinig volk te zien buiten een jonge dame pelgrim. Die heb ik ook al een paar keer gezien Buiten een vriendelijke glimlach en buen Camino hoor je er niet van.
Camper parkeerplaats. Veel volk wordt verwacht!
Langs de route kom je vrij regelmatig mooie grote huizen tegen. Maar soms zijn ze in niet te beste staat. Oh, wat zou ik die graag bezoeken. Misschien verbergen ze wel nog wat schatten.
Griezelhuis?
We naderen Llanes, maar eerst moet er nog een heuvel over en dat geeft mooie vergezichten.
Even achteruit kijken Weer iets nieuws. Bufones
Terug naar de kust en daar de Bufones leren kennen. Dat zijn verticale gaten in de rots waar de golven ondergronds kunnen heenrollen. De luchtbeweging maakt luide zuchtende geluiden.
Welk dier hoor ik zo luid ademen saar beneden?
Wel creepy dat geluid. Je ziet niet veel buiten een gat inde rotsen maar je hoort een hele luide ademhaling. Soms hoor je ook golven kletsen tegen rots. Een tekening legt het uit.
Wat hoor ik eigenlijk?
Van de kust terug naar een kabbelt beek en terug naarboven. Toch even halt gehouden beneden. Drinken tegen de dorst die zal komen.
Gelukkig ben ik eenzame pelgrim.
De laatste klim naar Llanes.
Maar terwijl ik de zee en de kustlijn bewonder voor en achter let ik amper op wat er zich links afspeelt. Boven de bergtoppen pakken dreigende wolken samen. Gelukkig blijven die ginds.
Dreiging boven in de bergen.
Via de bovenkant van de heuvel, parallel met een golfterrein geraak ik in bestemming Llanes met flink wat km op de teller. Morgen weer een + 30 km tocht.
Hoera, onder de 500 km te gaan. Het kort (ee´ heel klein beetje) af. Eigenlijk is dit een van de oudst door mensen bewoonde streken van Europa. Neanderthalers leefden hier en in de buurt werden ook de prachtige muurschilderingen van Alta Mira gevonden die de blik op de prehistorische mens volledig wijzigenden en vermenselijkten.
Wegwijs naar Altamira
Mooi weer, niet te warm. Wandelweer.
Vandaag een wandeling langs wegjes, langs de kust, door bossen, over het strand. Kortom, variatie troef. Wel één constante. De besneeuwde toppen van de Picos de Europa waren wel altijd ergens zichtbaar. Zorgt die sneeuw voor de verkoelende briesje?
Picos de Europa
Na Liandres ging het al vlug naar Comillas. Een groter centrum met oud centrum. Ook vrij toeristisch. En aan het strand.
Daar wat inkopen gedaan voor picknick, ook zonndecreme is geen luxe. En de stempel als bewijs dat ik er langs staptte. Vroeg was het nog. De terrassen werden pas buiten gezet.
Marktplaats Comillas
Eenmaal terug opgepakt(of hoe noem je dat met zo een rugzak) ging het snel richting San Vincente. Je ziet hier wel grote bouwwerken uit het verleden. Vaak met wel wat werk aan.
Eigenlijk is er gigantisch veel te zien en te bezoeken, maar een pelgrim heeft daar jammer genoeg geen tijd voor. Anders ben ik in september nog niet in Compostela. Dat wordt dus later terugkomen.
Ria de la Rabia
Comillas verlaten geschiedt langsheen een hele brede riviermonding. Heel breed. En op het voetpad een lange rij pelgrims. Oa de 2 Duitsers die ik de vorige dagen reeds zag, maar ook een groep van meer dan 10 Franse kwetteraars. Die laatste zag ik nogmaals rond 14u halt houden om te eten. Een huurbestelwagen bracht hen de lunch. Ook hun ander gerief was mee. In lange rij staptten we dus naar boven en daar ontdekten we het mooie uitzicht.
Een kleine 10 km stappen op het voetpad in de zon met verfrissend briesje en rechts de zee en de gevarieerde kustlijn met kliffen en strandjes en aan de andere kant de besneeuwde toppen. Te genieten.
Hier is werkelijk niks plat! Omhoog en omlaag. Tot aan San Vincenze de la Barquera. Daar in de verte ligt het! Nu komt de keuze. De route en de straat volgen, of het strand met opkomend tij.
Het was te aanlokkelijk en de afwisseling te aantrekkelijk. Langs de beach dan maar achter de 2 Duitse pelgrims aan.
De strandwandeling achter de rug langs groepjes jonge en ouderen die leren surfen tsjokte ik San Vincenze binnen via een lange stenen brug. Tijd om te eten ondertussen. Aan een strand een plekje gezocht in de schaduw en smakelijk! Het uitzicht was gratis.
De stad trekt de route niet in. Eerst een lange brug en dan, wat dacht je terug naar boven.
Het 2de deel van de dag verliep langs asfaltweggetjes met gevarieerd uitzicht door weiden en bosjes. Steeds waren er wel die sneeuwtoppen te bespeuren.
Dorpjes zoals Hortigal en Serdio liggen slaperig in de groene heuvels. Elk heeft wel een oudere stenen herinnering aan zijn rijke geschiedenis, maar er is werk aan!
Op het einde van de dag toch even verkeerd gekozen bij een afslag en dan zat ik plots op een zandweg die paralel liep aan de hoofdroute. Geen erg dus.
Uiteindelijk ging de weg terug naar beneden, naar de ria de Tina Menor. De Fransen liepen daar ook richting brug.
De laatste ontmoeting deed me denken aan de stierengevechten, ole, ole.
Laatste wapenfeit van de dag, de klim naar bestemming Persues.
Weer mooi warm met frisse bries. Zeer gevarieerde etappe met van alles wat.
Bloemenpracht langs de Camino
De dag startte met een wandeling over gewone wegen in heuvelachtig landschap. Een pelgrim vloog me voorbij. Tot de middag was het in het bijzijn van die grote man, een ouder Duits koppel en een jongere vrouw dat de Camino liep. Soms haalde ik ze in soms zij mij.
Speedy pelgrim
In de verte blijven de sneeuwtoppen duidelijk present mooi afsteken tegen de azuren hemel.
Na de wandeling door de weiden, waar de boeren al flink aan het hooien zijn, kwamen we aan in Santillana del Mar. Eén van de best bewaarde middeleeuwse stadjes van de streek.
Pelgrims komen aan in Santillana del Mar
Heel toeristisch ook. Vol winkeltjes die allerhande prullaria verkopen naast hotels en restaurants.
Toeristische middeleeuwen
Het moet gezegd dat je zonder al de toeristen, je je bijna in die middeleeuwen zou wanen, of toch een propere versie ervan.
De kerk van Santillana del Mar
Op zoek naar de toeristische dienst voor de stempel en dan op zoek naar de post. Gezien het warmer wordt kan ik de overtollige kledij terugsturen naar huis. Vanmorgen alles in een zak gestoken.
Ingepakt gaat terug naar huis
En nu alles in een postdoos en weg. Het was toch 2 kg en dat voel je wanneer dat in de rugzak mee omhoog moet. Dus meer capaciteit voor water edg, want het is weer warm en super droog.
2kg minder te dragen
Na 2 koffie snel weg uit de drukte en verder op stap. Terug door de weilanden en verderop de speedy pelgrim bijgehaald. Aankomst aan kerkje, met zicht op zee.
Pelgrim klimmend
Daarna slingert de Camino zich verder tussen de weiden met koeien en andere dieren. Het is lente en overal zie je nieuw leven.
Ezelsveulentje
Het is niet allemaal peis en vree in die dorpjes. Veel boerderijen worden verlaten of omgebouwd tot vakantiehuis. Het dorp blijft zitten met een (veel te grote) kerk die onderhouden moet worden.
De rustende pelgrim laat het niet aan haar hart komen
We zakken verder richting zee. En voor ik het door heb sta ik terug aan zee, aan het strand.
The beach
Maar zoals steeds, typisch voor de route, eenmaal beneden moet je terug naar boven. Dus sjouwend met de (lichtere) rugzak kan ik boven genieten van mooie vergezichten. De Camino del Norte op zijn best.
Blog theodejo 