Een gevoel van dankbaarheid.

Dat was eigenlijk het algemeen gevoel vandaag. Komt het door het droge weer? Door het wat minder bergachtig parcours? Of was het iets anders?

De zon scheen al goed en de flarden mist werden snel verwijderd. Vrij vroeg vertrokken want ik wist dat het een lange trip zou worden vandaag. Eerst wat bosse´ en weiden. Daar verschijnt warempel Christian achter me. Hij vertelt dat zijn etappe korter is vandaag. Wegens een volle thuisvlucht kan hij niet op 2 mei naar huis, maar pas op 6 mei. Dus doet hij het wat rustiger aan. We stappen nog wat samen, maar dan gaat elk op eigen ritme verder. Waarschijnlijk zien we elkaar niet meer onderweg.

Wat ook minderen zal zijn de mooie zeetaferelen. Over 2 dagen slaat de Camino richting einddoel Santiago af richting binnenland. Dus nog even genieten van de mooie kustbeelden en dankbaar zijn dat ik dat allemaal kan zien en kan bezoeken, zonder al te veel problemen. Er waren nogal wat straat kilometers vandaag. Te stappen op de weg. Voor mij plots een figuur die ik ken, traag voort stappend.

Die Amerikaanse pelgrim die ik ontmoette toen we met de trein die brug over moesten. Wat gepraat met hem. Hij had veel last van blaren. Hij vroeg ook of ik de Mexicaan gezien had. Inderdaad gisterenmiddag in een bar. Daar was hij blij mee, want onze Mexicaan had zich flink gesneden en moest bij de dokter gaan. Maar hij deed toch voort. Dankbaar dat ik nog heelhuids ben.

Wat ook opvalt is dat al vaker pelgrims aan de kant van de weg zitten. Of doodvermoeid of met pijnlijke grimas aan hun voeten wrijven. Toch een 6-tal gezien vandaag. Eén echte daling en stijging vandaag. Oversteek van de rivier.

Ook de trein rijdt hier rond op een oud spoor met mooie oude bruggen her en der zoals deze.

Moderne kunstwerken zie je ook bij de recentere autoweg. Wel veel lawaai wanneer vrachtwagens over de uitzettingsvoeg rijden.