Een dag met 2 volledig verschillende gezichten. Voor de middag de laatste zeewandeling, grijs maar droog. Na de middag regen en de hoogte in van de heuvels richting einddoel. En middenin een lange brug.

De wind was meer aanwezig vandaag. Dus grotere golven beukten op de kust en het strand bij vertrek uit Tapia. Zoals zo vaak eerst de hoogte opzoeken van velden, wegen en dorpjes.

Bij het vertrek ook 2 Duitse pelgrims ontmoet. Zoals meer de laatste dagen zagen ze er ook vermoeid uit. Ook zij op stap naar Ribadeo. Daar gingen ze ophouden vandaag. Een laatste stop aan een uitkijkpunt bij een kapel in de buurt van een zorginstelling voor mensen met geestelijke handicap. Ik moest meteen aan alle Borgerstein gasten denken. Konden zij eens een week komen uitwaaien hier.

Maar dit waren de laatste uren aan de Atlantische kust. Ik keek vaker al naar wat komen ging. Daar in de verte! Daar liggen die over te klauteren heuvels.

Doch vooraleer afscheid te nemen nog een verrassing in de vorm van een wandeling over hout in de schorren.

Dan terug naar omhoog richting Ribadeo en de brug. De grote riviermonding kwam in zicht met in de verte de vuurtoren die schepen de haven moest binnen leiden.

Het waaide hevig en de brug was wel vrij lang. Eigenlijk een beetje eng om over te steken. Als je over de reling naar beneden kijkt. Brrr.

Welkom in Galicie. En hier is alles wat Galicisch is te verkiezen. Grote verandering ook in de route aanduiding. Vanaf nu word ik begeleid door deze richtingaanwijzers, die heel nauwkeurig de af te leggen afstand melden.

En iet eentje, maar heel vaak kom je ze tegen. Bij elke bocht of bult. Ik heb er 2 gehad die op 30 m van elkaar stonden.

In Ribadeo een koffie gedronken en dan richting heuvels waar de grijze wolken al flink aan het samen pakken waren. Heel de namiddag regende het dan, niet hard maar wel continu. In deze provincie is iets meer aandacht voor de veiligheid ook van pelgrims. Meer waarschuwingsborden, aanpassingen aan de weg.

Weinig foto’s meer getrokken wegens de regen. De camino klom tussen de bomen naar omhoog. Toen ik in een bushokje schuilde tegen de regen om mijn boterhammetjes te eten kreeg ik bezoek van een pelgrim. Kwam uit Nederland. Het was de eerste keer sinds mijn vertrek in Irun dat ik Nederlands hoorde praten. Vreemd was dat.

Weinig vergezichten wegens het slechte weer. Hier toch eentje. Hoger en hoger klommen we. Tussen de eucalyptusbomen zag ik plots iets roods. Het was de regenhoes van een rugzak met daaraan een mevrouw pelgrim die snel haar broek optrok en heel kwaad naar mij keek. Tja, ook dat is Camino. Ik mompelde “sorry” en stapte verder. We naderden kilometerpaal 170, daar moest ik zijn.

Bij de laatste klim nog een koppel Duitsers ingehaald en bij aankomst waren er nog een jong stel, Pools en Bulgaars die incheckten.

De Duitsers en de Nederlander kwamen ook nog binnen. S avonds hebben we samen gegeten. Het was heel gezellig.