Een dag die telt voor 2. Verwondering over de wijzigende landschappen.

Twee volledig verschillende tochten in de voor- en namiddag, gescheiden door een lekkere maaltijd en een toffe ontmoeting over de middag, zo kan je de tocht van vandaag samenvatten.

Omdat er veel kilometers op het programma staan, heel vroeg vertrokken uit Auros. Vreemd genoeg hangen er in de hoofdstraat van dit dorpje vlaggetjes zoals in de film van Tati “jour de fête”, maar met de vermelding dat ze er fier zijn op hun verkozene.

De tocht vandaag ging eerst neerwaarts door nat gras. Een laatste kans op mooie vergezichten.

Onderweg rare constructies in de bossen. Des palombières. Iets met duiven. Wat ze er doen in september en oktober wil ik eigenlijk niet weten, maar het zal wel iets zijn met verorberen uiteindelijk.

Aan de beek zelf, juist aan de andere zijde van het bruggetje een oude bekende terug gezien. Bremraap. Vorig jaar ook deze parasietplant gezien.

Dan weer gaat de tocht omhoog. Niet zo uitgesproken als vorige dagen, maar toch voldoende om een heel ander landschap te geven, zoals deze plantage met hazelaars.

Eens voorbij de hazelaars ging de camino weer naar beneden richting een stuwmeer dat er in alle rust lag te schitteren.

Een paar vissers waren er, tja aan het vissen. De route liep een stuk langs het meer en om de hoek kon ik een zilverreiger verschalken. Mooie statige witte steltloper.

En dan natuurlijk weer omhoog doorheen bos met palombière, duivenvangst dus.

Gelukkig is het lente en kon ik door zonder fluiten richting Bazas.

Halfweg en middag, dus flink eten want de tocht is nog lang dacht ik. Op de deur van de bistro zag ik een familiaire vlag.

Ik vroeg de patron naar de reden van de Zuid-Afrikaanse vlag. Bleek dat zijn vrouw daar vandaan kwam. Flink gebabbeld tijdens het eten en bij vertrek stopte mevrouw me nog 2 meringues toe voor onderweg en een fles water.Met een volle buik vatte ik het tweede deel van de tocht aan. Wat een verandering stond er mij te wachten.

Bleek dat de route nu 15 km lang loopt op een oude spoorwegbedding, gewoon rechtdoor tot Captieux, mijn bestemming. Wel is het pad spikplinternieuw herangelegd, maar verder gaat het gewoon rechtdoor.

En dat betekent dus dit. Rechtdoor, rechtdoor en rechtdoor. Er werd nog flink aan gewerkt om nieuwe laag op te leggen. Even afwisseling door een oversteek over de autoweg én een hertje.

Zie je het? Midden in het beeld? De ree?

En verder rechtdoor dus…

Op een bepaalde plaats had men zelfs pas nog wat rails uit de weg verwijderd.

En dan kwam ik aan in Captieux waar ik in een gite overnachtte. En ik durf er haast niet aan denken. Morgen staan er nog zo een 12 km rechte spoorwegbedding op het programma.