Vreemd – dat is kortweg het gevoel dezer dagen. Eigenlijk had ik gisteren de trein moeten nemen naar Hendaye om vanaf vandaag aan het laatste deel van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella te beginnen.
Maar Corona of Covid19 houden me in mijn kot. Zowel ons land, als Frankrijk als Spanje zijn nog in de greep van de lockdown.
Anders had ik hier al beelden kunnen posten van de rit naar het Zuiden bv. Ter compensatie een paar beelden alsof ik (we) toch onderweg zijn…. De foto’s zijn van de vorige wandelingen één en twee jaar geleden.

Brussel Parijs, per trein

Ondertussen is ons Mechelse station al wat veranderd. Op de witte metalen structuren is er nu een dak, maar de startplaats naar het Zuiden is nog steeds dezelfde.
Via Brussel naar Parijs, daar is er een overstap en het plan was zoals vorige keren die al stappend te doen; niet alleen om wat te oefenen voor de volgende dagen, maar vooral om de Parijse sfeer op te snuiven.

Ook deze wandeling zou al weer anders aanvoelen, want vorige keer hield ik stil op de Seine brug om bovenstaande foto te trekken van het icoon van het centrum van Parijs, de Notre Dame. Die ziet er nu helemaal anders uit en het zal wel nog een paar jaar duren voor het dak er terug op staat.

En het zal nog vele jaren duren vooraleer de pelgrims weer de kathedraal binnen kunnen om een stempel te ontvangen in hun credential.
In Parijs is het dan de trein richting Bordeaux en verder naar de Frans-Spaanse grens tot het eindstation van Hendaye, waar ik vorig jaar aangekomen ben, klaar voor de derde strook naar het einddoel van deze pelgrimstocht.

Ik vernam in één of andere oorlogsdocumentaire, dat Franco en Hitler elkaar ontmoetten in 1940 in dit stationneke aan de Spaanse grens.

Van Hendaye naar Irun is eigenlijk heel kort. De rivier oversteken via de brug waar ik vorige keer tot halfweg op geweest ben. Nu was het de bedoeling geweest om deze over te steken en de trip naar Irun, Donostia – San Sebastian aan te vatten. Maar het zal voor later zijn…

