Vreemd – dat is kortweg het gevoel dezer dagen. Eigenlijk had ik gisteren de trein moeten nemen naar Hendaye om vanaf vandaag aan het laatste deel van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella te beginnen.
Maar Corona of Covid19 houden me in mijn kot. Zowel ons land, als Frankrijk als Spanje zijn nog in de greep van de lockdown.
Anders had ik hier al beelden kunnen posten van de rit naar het Zuiden bv. Ter compensatie een paar beelden alsof ik (we) toch onderweg zijn…. De foto’s zijn van de vorige wandelingen één en twee jaar geleden.
Brussel Parijs, per trein
Ondertussen is ons Mechelse station al wat veranderd. Op de witte metalen structuren is er nu een dak, maar de startplaats naar het Zuiden is nog steeds dezelfde.
Via Brussel naar Parijs, daar is er een overstap en het plan was zoals vorige keren die al stappend te doen; niet alleen om wat te oefenen voor de volgende dagen, maar vooral om de Parijse sfeer op te snuiven.
Ook deze wandeling zou al weer anders aanvoelen, want vorige keer hield ik stil op de Seine brug om bovenstaande foto te trekken van het icoon van het centrum van Parijs, de Notre Dame. Die ziet er nu helemaal anders uit en het zal wel nog een paar jaar duren voor het dak er terug op staat.
En het zal nog vele jaren duren vooraleer de pelgrims weer de kathedraal binnen kunnen om een stempel te ontvangen in hun credential.
In Parijs is het dan de trein richting Bordeaux en verder naar de Frans-Spaanse grens tot het eindstation van Hendaye, waar ik vorig jaar aangekomen ben, klaar voor de derde strook naar het einddoel van deze pelgrimstocht.
Ik vernam in één of andere oorlogsdocumentaire, dat Franco en Hitler elkaar ontmoetten in 1940 in dit stationneke aan de Spaanse grens.
Van Hendaye naar Irun is eigenlijk heel kort. De rivier oversteken via de brug waar ik vorige keer tot halfweg op geweest ben. Nu was het de bedoeling geweest om deze over te steken en de trip naar Irun, Donostia – San Sebastian aan te vatten. Maar het zal voor later zijn…
De tocht startte met het oversteken van de rivier de Nive via de “devilsbridge”, een oude stenen voetgangersbrug.
Gezien het zondag was ging ik nog even langs bij de artisanale bakker, die ik de avond vooraf gespot had, om lokale lekkernijen als mondvoorraad mee te nemen. Een mens moet toch de lokale gastronomie leren kennen, niet? En op zondag moet je er van uit gaan in Frankrijk dat de winkels vaak gesloten zijn. De ervaring leert dat snel tijdens de wandeltocht.
De voormiddag liep de tocht langs de rivier. Het voordeel is dat een groot deel van de tocht onder overhangende bomen liep. Handig als het warm is.
Voor de gieren in de streek verliep de dag zoals gisteren. Dus in de voormiddag zag ik ze vrij goed, na de middag enkel als kleine stipjes hoog in de lucht.
De wandeling verliet de rivier om hier en daar een kabbelend beekje over te steken. Wat verderop liep de weg terug naar de rivier. Daar waren jonge lui aan het raften. Prima weer om te raften. Lekker fris op de rivier.
Wat verderop was een taverne waar een broodje ham kaas lekker smaakte en veel water het verloren zweet kon aanvullen. Want zweten, dus drinken blijft de boodschap. Maar goed ook dat de krachten konden opgedaan worden, want ze waren nodig in de namiddag. Een bergpas moest overgestoken worden.
Een kilometerslang pad klom maar hoger en hoger. Snel ging het niet. Bij elke boom stopte ik even om mijn tikker wat te sparen en wat af te koelen uit de zon. In het nieuws werd gemeld dat hartpatiënten inspanningen moeten vermijden bij warm weer. Maar ik kon moeilijk blijven wachten tot het donker werd. Dus rustig verder klimmen en af en toe stoppen en kijken naar het landschap.
