1.494 pelgrims kwamen vandaag hun certificaat ophalen in Santiago. En één van hen ben ik dan.
Een van de laatste Camino wachters.
Een van de laatste Camino wachters toonde me de weg. De autoweg over en de stadsring. Een signaal dat ik er was en daar was het bord dat ik de stad introk. Vanaf nu enkel huizen.
Santiago here I am.
Het was nog vrij vroeg. Nog geen 10u en weinig volk op straat. Wel een eenzame pelgrim voor mij die de stad introk. Na de verplichtte tocht door de voorstad komt het oude stadsdeel.
Kathedraal nadert
Wat meer beweging. Smallere straten. De torens van de kathedraal duidelijker. Een pelgrim extra en daar zijn de statige gebouwen.
Alles onder één stralende zon. Fijn dat ik zo vroeg ben want ik kan het moment goed beleven. Velen stappen in gedachte met me mee.
Langs steegjes, trapjes en uiteindelijk door een overdekt straatje gaat het naar beneden.
De laatste meters zijn trappen
En daarna een bocht naar links en kom ik op het ruime bijna lege plein voor de kathedraal.
Kathedraalplein
Hier en daar zit of ligt een pelgrim op de stenen. Hoera, ik ben er. Het doel van de tocht is gehaald na zoveel stappen dagen, maanden, jaren…
Hoera, aangekomen na die gele stappen.
Na het ogenblik intens beleefd te hebben de paar pelgrims die ook aangekomen waren gevolgd naar het pelgrimcentrum. Daar de oorkonde afgehaald. Dat liep ontzettend goed. Eerst digitaal voorregistreren en dan naar een loket voor de afhandeling, de finale stempel en de Compostella.
De oorkonde
En dan tijd voor het ontbijt. Tijd om alles te laten bezinken en te kijken hoe de stroom pelgrims aanzwelde stilaan. Na mijn 2de koffie was het al flink druk aan het centrum.
Gezellige drukte
Terug naar het kathedraal plein om de dag verder te plannen en Santiago te bezoeken. Transitie van pelgrim naar toerist.
Indrukwekkend
Het verslag van wat ik verder in de stad zag wordt etappe 100.
Morgen kom ik in de voormiddag aan in Compostella. Het doet toch iets met een mens. De hele pelgrimstocht duurde uiteindelijk toch 100 dagen en bedroeg bijna 2,5 duizend km. Brrr…
Deze laatste stapdag was ook gevarieerd en had de nodige verrassingen in petto.
Zon!
Eerst en vooral het weer. De zon zette alle registers open. Ook de volgende dagen beloven aangenaam te worden om deze tocht uit te zwaaien blijkbaar.
De pensionuitbater had ook een verrassing in de vorm van een leuke ontbijtkoffie.
Good morning
Veel afscheid vandaag. De laatste kabbelende beekjes, de laatste koeien, geiten, schapen, katten en zelfs de grote perros aan hun ketting of in hun kooi of soms op straat. Zelfs dienen rare schaduw met zijn hoedje op is bijna weg.
Voetpaden waren er niet altijd
Er is ook een stevige poging ondernomen om de veiligheid van de vele pelgrims te verbeteren. Voetpaden, aangeduide oversteekplaatsen en zelfs speciale voetgangerstunnels. Dat hebben we niet zo vaak gezien daar aan de kust.
Ook fietsers hebben hun camino
Langs de weg zie je ook af en toe fietsers met pak en zak passeren die Buen camino roepen. Hier ging het bergaf. Dus is de fietsers al voorbij de bocht. Volgende keer neem ik de foto wanneer er bergop gereden wordt.
Wie er ook nog steeds bij zijn, zijn de Camino wachters. Zoals deze 2 hier. Zo dicht bijeen zie je ze toch niet vaak! Aankomst in O Pedrouzo e tijd voor een koffie, stempel halen in de bibliotheek en genieten van deze mooie muurschildering.
Camino kunst
Een groep schoolkinderen stapte et uit de bus. Die zou ik straks terug zien. Ze wilden allemaal weten waar ik vandaan kwam. American? Maar samen met een paar andere pelgrims trokken we verder. Een volgende verrassing kwam een paar km verder! En wat voor één.
Uppupa epops
Het vogeltje langs de weg. Een niet alledaagse verschijning bij ons. Heel herkenbaar aan zijn beige, wit en zwarte verenkleed en zijn opvallende kuif.
Zie je hem pikken in het gras? Een hop! Tof. Zo dichtbij! Daarna volgde nog een vrij lange klim richting landingsbaan en autoweg. Van over de autoweg via deze brug komt de Camino del Norte – directe weg op de Camino Frances.
Meteen een paar meter verder is de grens van Santiago de compostella. Een beeld met allerhande spullen rond geeft dit aan.
Ik heb er ook een hangertje bij gelegd. Het was ondertussen 13u30. Picknicken. Ook de laatste keer.
Terwijl ik at, passeerden verschillende pelgrims maar ook de grote groep schoolkinderen. Weer vroegen ze waar ik vandaan kwam en wanneer ik Belgium, Belgica zei kreeg ik van de jongens vaak de namen van de voetballer die ze kenden. Courtois, Lukaku, Hazard, enz…
Laatste kerkjes (met gesloten deuren)
Nog een paar dorpjes, op en neer gaat de Camino. Ook op deze laatste kilometers krijgen we de nodige klauter meters. Een kerel met rugzak haalde me in en toen hij zag dat ik onderstaande muurschildering fotografeerde, haalde hij ook zijn Mobile uit om te fotograferen.
Nog wat naar beneden, een brugje over en wat verder stond ie dan. Camino wachter 10km rond. Met versleten schoenen. Op elke wachter ligt nu iets. Schoenen, keitjes, bloemen, enz
10 km
Moedig
Bijna boven op een heuveltop wordt ik traagjes ingehaald door een tandem met man en vrouw. Hij gaat werkelijk heel traag en ik haal hem terug bij. De vrouw stapt van de tandem en mankt met moeite naar boven. De man rijdt nu terug sneller naar boven, stapt af en komt de vrouw helpen naar boven te stappen. Ik geraak aan de praat met hen. Broer en zus. Van oorsprong uit Nederlands Limburg, maar nu wonende in Duitsland. “Ik heb een probleem om te stappen en dank zij mijn broer kan ik toch de tocht maken.” We geven elkaar nog moed en “het doet toch iets dat aankomen,he” zegt de broer. “Tot in Santiago, we zien elkaar daar wel!”
Broer en zus
En daar sta je dan met je mond vol tanden.
De 3 torens
Aangekomen in het pension. Maar na de douche en het verkleden wat verder gestapt om dit beeld te kunnen maken vanop de Monte do gozo. Ooit was de paus hier op bedevaart en een groot domein werd opgebouwd. Veel volk kan hier opgevangen worden.
Gelukkig is het rustig. Wel is men druk in de weer om grotere toeloop aan te kunnen. Gisteren waren er iets meer dan 1.200 pelgrims. Morgen zit ik ook in het dagcijfer.
Op naar de Camino Frances. Via deze Camino, die meer inlands loopt, gaat het grootste deel van de pelgrims naar Compostella. Dus daar zit of liever loopt, heel wat meer volk. Ik ben benieuwd. O ja, de klok was stil vannacht.
Mist in de abdijtuin
Eerst gaan ontbijten en er Rainer, de Nederlander ontmoet. Die had ook hier overnacht en ging naar Arzua vandaag. Hij had Roland (de Parijzenaar waar ik het al over gehad heb.) en anderen nog gezien gisteren, maar die waren al wat verder getrokken. Hij was hier gebleven door het onweer. Vrij vroeg op stap. Vandaag krijg ik de keuze. Of kort en krachtig door een saai landschap langs de weg 20 km lang, of een ommetje langs Arzua en daar al de Camino Frances opgaan. Meer variatie, maar iets meer km.
De Caminowachter gaf 59 km aan. Maar daar komt straks iets bij. De rekening klopt niet altijd. Maar als je al meer dan 2.000 km gestapt hebt steekt het niet nauw.
De eerste helft vandaag was een geleidelijke afdaling naar Boimorto. Dat verliep langs mooie boswegels, zacht om te stappen. In Boimorto kiezen richting Arzua, zo een 12 km meer Camino Frances op het programma.
Zachter om te stappen. Heerlijk
Vanaf Boimorto werd het opnieuw een rustige asfaltweg door de weiden en de bossen van eucalyptus. De laatste dagen heb ik wel wat pijn aan de bovenkant van mijn voet, vooral op die asfaltwegen en dalen doet ook geen deugd. Wat versleten zeker?
Mooie luchten
Het weer zat wel prima vandaag. Droog, zo’n en wolken. Dus niet te warm en niet te koud. Na de lange afdaling dan toch een klim en aankomst in Arzua, één van de laatste etappeplaatsen van de Camino Frances. De sfeer is inderdaad anders. Meer huizen, meer bars en meer pelgrims lokken. Na een week in het dunbevolkte noorden is dit wel een flinke verandering.
Arzua
Let alleen al op de wimpeltjes. Kwestie van mensen zich welkom te voelen. Daar heel lekker een grote pizza gegeten. En wie komt daar binnen? De pelgrim die ik de eerste dagen van mijn tocht af en toe zag; Speedy. Een pelgrim uit Oost-europa, die ik af en toe zag maar eigenlijk geen contact mee kon maken. Vandaag toch dag kunnen zeggen. En toen ik met handen toonde dat het niet ver meer gaan was, kon er een lach van af.
Er loopt wel wat meer volk langs de Frances. Deze 3 vlogen voorbij. Wat verderop toch even kunnen praten. Eén was een Kroatië. En de magerste had enorm last van blaren op zijn voeten en tenen.
Voor deze laatste km maakte de Camino zich weer mooi met wandelingen in het groen langsheen tuinen met oa vijgen (na Pasen), met holle wegen, met vergezichten en weinig autoverkeer en asfalt. Hoera voor mijn voeten!
Lommerte op zonnige dagen
Vooral in de zomer zullen die groene tunnels wel geen luxe zijn om wat bescherming te krijgen van de zon. Dan is er mijn inziens ook veel meer volk. Heel wat bars edg waren nog dicht. Er zijn er ook in elk dorp en elkebar probeert origineel te zijn om bezoekers te trekken.
Massa’s getekende bierflessen
Deze positioneert zich als biergarten en hangt de ganse tuin vol met lege bierflessen, getekend door pelgrims.
Een andere had zijn muur vol versleten wandelschoenen hangen. Op een terras in Arzua had ik een oudere kerel opgemerkt achter een grote pint. Blijkbaar ook een pelgrim. Toen ik hem verderop opnieuw zag, zat hij terug op een terrasje achter een stevige pint en de derde keer stond hij in het midden van het gras om het hooien te filmen. Bij aankomst in Salceda liepen we samen voorbij de Caminowachter.
Bleek een Ier te zijn. Sedert 2014 gestart in Saint-Jean in de Pyreneeën. Goed dat we aankomen, zei hij. Hier overnacht ik. Maar eerst a cold beer. See you tomorrow. Dat beloofd.
Een leuke verassing van de pensionuitbater. Vanmorgen kregen de aanwezige pelgrims een ontnijtpakket met elk zo een leuke getekende pelgrim. Naast de 3 Spaanse pelgrims, die ik vorige dagen al zag was er ook de Franse Laure. Een verpleegster die de Camino in omgekeerde richting!
Ze waarschuwde ons voor de cultuurschok. Op de andere Camino is het werkelijk veel drukker. Mensen zijn gehaast en duwen elkaar bijna van de weg. Zij hoopte naar Metz terug te stappen, maar was niet altijd evident om de pijlen van de Camino wachters te vinden. Maar ze kon wel genieten van de rust op de Norte zei ze.
Het had blijkbaar weer flink geregend vanacht en de start was in de mist.
Waterzonnetje
Rustig glooiend door bos en veld komt de Camino aan bij een breder riviertje. Wat verderop is een watervalletje. Midden in die poel steekt een rotspunt uit het water en daarop zit een bruine vogel met grote witte borstplek. Een waterspreeuw! Het is de eerste keer dat ik die zo goed zie. Knap! Natuurlijk gaat de vogel vliegen wanneer ik die wil fotograferen.
Daar zat dus die waterspreeuw
De rest van de voormiddag gaat de wandeling langs aardewegen zonder één mens of auto te zien. Wat hoger en droger.
Wat lager en wat natter op een oude heirbaan die 2.000 jaar lang amper onderhouden werd.
Of nog lager waarbij je je afvraagt hoe je hier nu weer droog over geraakt.
Waar is mijn polsstok?
Gewoonlijk loop je in de loop van de dag wel door een dorp of stadje, maar vandaag niets van dat. Enkel bomen, bos, velden en weiden met op het hoogste punt als hoogtepunt deze windmolens.
Hier wordt elektriciteit gemaakt.
Natuurlijk levert de hoogte mooie vergezichten op als de bossen juist gerooid zijn. En ik moet toegeven dat dit samenspel van groen, blauw en witte wolken mooi is.
Kleurenpalet
Eenmaal over de heuvelkam loopt de Camino in een andere provincie. Ook de weg verandert.
Gedaan de rots en aardewegen. Bijna de ganse namiddag loopt de route langs deze weg. Met auto’s en vrachtwagens die voorbij rijden en soms vliegen. Betekent continu op je hoede zijn.
Bijna aangekomen in Sobrado (dos Monxes). Voor mij zie ik terug de 3 Spaanse pelgrims lopen die vorige nacht ook in de herberg waren. Boven hen wordt de lucht donkerder en dan beginnen de druppels te vallen.
Wat hangt boven ons hoofd?
Niet enkel regen, maar de donder doet ook mee. Een heel luide knal zorgt er voor dat de stapsnelheid meteen naar omhoog gaat. Maar de regen is snel over wanneer ik aankom in Sobrado die als dorp volledig rond een oud cisterienzen klooster is gebouwd.
Toegangspoort kloostet
Knap staaltje Gallische barokstijl
Overnachten doe ik in een herberg die inde tuin van het klooster ligt. Is heel aangenaam en rustig, ware het niet dat de klok elkaar en half uur slaat. Hopelijk stopt dat tijdens d4 nacht? Antwoord: morgen.
Ps: antwoord vraag over plant die je langs de weg vindt hier. Het gaat over venkel.
Vertrek uit Vilalba gaf toch een hoopvol beeld. Een oude toren die mee is geïntegreerd in nieuwbouw. Blijkbaar een hotel.
Lekker slapen in oude toren.
Vandaag had ik de indruk in een groot weinig onderhouden Bokrijk te lopen. Veel natuur en af en toe oude gebouwen, triestig onderhouden.
Voor de culinairen onder jullie. Deze plant zie je vaak langs de weg. Idee wat het is? Wordt in de keuken gebruikt en er is ook een gekende drank die er van wordt gemaakt.
Antwoord morgen. De Camino wachter geeft 118 km aan. Dat betekent dus vanavond onder de 100! Hoera.
Eerste bokrijk gebouw, deze watermolen in verval. Het kabbelend beekje doet nog zijn werk, maar de molen heeft betere tijden gekend. De wegen zijn goed begaanbaar. Er zijn zelfs stroken bij waar volgens mij Julius Caesar nog is gepasseerd. Of was het een andere Romeinse veldheer hier in de streek?
Heirwegbrug?
Als ik aan een heerbaan denk, dan denk ik aan zo iets. De weggetjes en paden zijn vaak afgezoomd met platte stenen. Soms geeft dit zelfs een tunneleffect.
Ze hebben iets prehistorisch, iets Keltisch vind ik. Veel mos die al die spullen een oude originele look geeft. Zoals gisteren weer een kerkhof gotische stijl bij de oversteek van de grote weg.
Naast bouwsels, erfgoed (er rijden hier wagens rond die ik al 30 tot 40 jaar niet meer heb zien rijden) is er nog steeds de natuurpracht met vogels allerhande en deze paddestoelen bv.
Ik moet eerlijk zijn. Ik heb ze opgemerkt omdat één van de voor mij lopende pelgrims ze fotografeerde. 3 Duitsers op stap, die wat verderop halt hielden om te drinken. Ik drink een grote als ik de 100 voorbij ben zei ik hen.
Duitse kolonne
En wat verderop opnieuw een stukje Bokrijk. Oud bruggetje met daar juist een Spaanse pelgrim op. Leuk toch.
Compostella, hier kom ik.
Ondertussen was ik Baamonde genaderd. Vooraleer in de stad aan te komen de Parijzenaar ontmoet die ik feliciteerde met de overwinning van Macron. (Hij is hevige fan en ook van Verhofstad) Pratend gingen we dus naar Baamonde en daar hebben we samen gegeten. Reiner, de Nederlandet, zat er ook en was juist klaar met eten. In San Alberte deze mooie kapel en nog mooiere boom gespot. Beide kunnen in Bokrijk. Alhoewel het spreekwoord zegt dat je oude bomen niet verplant. En samen kwamen we dan aan de 100km.
Eigenlijk is er geen 100 km Camino wachter, maar een aantal goede zielen hebben dan maar zelf monumentje gemaakt om de 100 km te plaatsen en 6 meter voor de wachter vind je dit.
Nog 100 km
Leuk. Na de strook langs de weg draait de Camino de bossen in voor een laatste kapel.
Boskapel
En dan weer iets vreemds. 2 Camino wachters. Met 2 verschillende afstanden! Plots krijg ik er een kleine 10 km cadeau.
Links of rechts?
De keuze is de oude wat mer bewoonde langere route of de ‘eenzamere’ kortere route. Die laatste is het geworden en dus ben ik vertrokken voor een 20 km door bos en wei. Toch vind je hier af en toe constructies.
Heel stil allemaal. Er is wel een werknemer en verderop staan nog een 3-tal van die constructies. Met omheining en bord verboden toegang. Megastallen? Of iets anders? Was het niet in noord-spanje dat de grootste cannabis plantage werd gevonden? Spannend spannend.
Overgangsetappe, rustetappe, losloopetappe. Noem het hoe je wil, maar opstaan was heel lastig vanmorgen.
Groen, zacht glooiend.
Wat een verschil met gisteren! Geen hard klimmen, maar zacht glooiend. Een groene wereld waar je door stapt, van dorp tot dorpje. Af en toe een beekje met zijn brugje.
Spanje is klaar om pelgrims te ontvangen.
De weg is hier goed begaanbaar. Er werd hard gewerkt om pelgrims te laten stappen in veiligheid zoals deze spiksplinternieuwe brug toont.
Blauwe lucht.
Stralend blauwe lucht en al snel mogen er kledinglaagjes uit. Ik heb de indruk dat het hier vooral ’s avonds regent. De dag startte blauw en eindigt grijs. Maar dan ben ik dus binnen.
De Camino del Norte volgt zo wat de grote autoweg en vaak gaat die er onder door of overheen. Weinig pelgrims te zien eigenlijk. Nederlander Reiner een paar keer. We kwamen samen aan op bestemming aan vanavond.
Holle weg
Heerlijk holle wegen ook. Dat moet vooral in de warme maanden voor afkoeling zorgen. Pelgrims wandelen door een groene tunnel werkelijk. Rond 14 u lunchtijd. Een idyllisch plaatsje gevonden dit keer. Een oud brugje, banken, lommer en rust. Hier is Caesar nog gepasseerd.
Picknicken
Wat een rust, wat een kalmte. In al de tijd dat ik er zat passeerde niks of niemand. Reiner vertelde me achteraf dat hij er ook gestopt is om te eten.
Idyllisch
Bij het oversteken van de N634 viel dit kerkhof op. Een Gotisch kerkhof zegt de gids.
Gotische stijl kerkhof
Wie wil daar begraven worden. Nu begraven doet men hier niet in de grond, maar wel bovengronds. Vreemd ook dat heel vaak de Camino een dorp binnenkomt of verlaat via het kerkhof.
Aankomst in Vilalba. Erfgoed zien liggen langs straat. Jammer dat industrieel materiaal noem maar erfgoed zo verwaarloosd wordt. Ik kon eigenlijk mijn ogen niet geloven. Kijk maar naar naamplaat.
Avelino porter rochester
Het is blijkbaar een stoommachine pletwals. Prachtig, maar wel wat werk aan!
Eigenlijk is er aan heel vilalba werk aan. Veel huizen in erbarmelijke staat. Te koop of over te nemen. Gelukkig werd in het hotel gerenoveerd. Toch een positieve toekomst. Pelgrims, kom maar af! Welkom.
Van deze etappe heb ik schrik. Niet alleen een lange etappe, maar ook klimwerk. Gelukkig is de regen weggetrokken vannacht.
De Caminowachter staat ook hier paraat en toont km en richting.
Eerst gaat het vrij rustig. Langzaam klimt het landschap en de weg.
Het is duidelijk aangenamer stappen dan gisteren, zonder regen en wolken. De vergezichten zijn er terug en in de verte komt de hoogte dichterbij.
Een ander type van spieker komt in het landschap. Hoog op poten, maar vol met gaten om de voorraden te drogen. Er staan ook vrij veel huizen leeg of te koop. Grote, mooie woningen ook.
Af en toe kom je onderweg wel een kappeletje of heiligenbeelden tegen. Wanneer het kan hang ik er dan een olv-hangertje aan of bij. Die komen nog uit de erfenis van mijn schoonouders zaliger. Zomaar, een teken naar de toekomst. Minder storend dan graffiti denk ik dan.
Mondonedo
Daar ligt dan Mondonedo. Laatste stadje voor de klim. Laatste lokatie ook voor inkopen. De Camino loopt via een oud bruggetje het stadje in.
Het was nog niet zo laat, ik hoopte om toch iets van mensen te zien maar het was heel rustig terug.
Mondenedo
Reiner, de Nederlander kwam ook aan op het plein. Ook hij keek wat rond. Uit pure miserie dan maar verder getrokken. Richting Lousada. Laatste stadje voor de klim.
Rode rugzak
Daar liep in de verte een rode rugzak. Dezelfde met de pelgrim aan die ik gisteren in de bosjes zag en die me kwaad aankeek. Bij het inhalen wenste ik haar “Buen Camino”. Ze keek kwaad terug.
Kerktoren Lousada
In Lousada was het drukker. Drukker vooral in de bars rond het kerkplein. Verderop in een winkeltje nog picknic gekocht en voor een kerkje op een bankje gegeten.
Na het eten vol goede moed de rugzak aan. Alle afval in de vuilnisbak en de pijlen gevolgd richting omhoog. Een bord met info stond er om moed te geven.
Er zijn 2 camino’s eigenlijk daar. De nieuwe route van 11,3 km en de oude van 15,1 km. Welke zou jij nemen? Ook als je weet dat die korte steiler gaat?
Moeilijke keuze dus. Eerst ging de asfaltweg rustig de hoogte in. Daarna werd het een grindpad en meteen ging het stijgingspercentage omhoog. De klim was begonnen. En die was stevig.
Na veel geklauter met pauzes om te recupereren waren de windmolens duidelijk groter. Daar ergens ligt de top. Daar stopt het afzien. Daar wordt de rugzak niet meer zwaarder.
Stilaan werden de windmolens ook hoorbaar. Hun gestadig gezoef overheerste het geruis van de bomen. Ondertussen was een Spanjaard me ingehaald en ik kreeg terug gezelschap van Reiner. Mrt de Nederlander samen bereikten we de top. Plots ging het terug sneller.
Even achteruit kijken
Voor ons lag een vrij vlak glooiend landschap. Niets toonde dat we boven de 500 m waren.
Wel een andere begroeing en meer wind ook. Ik moest mijn jas terug aantrekken want ik kreeg het kou.
Wat een zicht
Wat een zicht daarboven. De wolken waren weer aan het samen pakken maar gelukkig bleef het droog. Het is veel aangenamer stappen met die mooie vergezichten dan in de mist. Aankomst in Abadin.
Camino wachter
De Camino wachter zat onder de 140 km. Wel nog lelijk verschoten bij aankomst. Er werd gewerkt aan de weg, waardoor de hoogte van het voetpad een stuk hoger was. Had ik niet gezien en bardaf, daar lag ik op de grond en botste (gelukkig niet hard) met mijn hoofd tegen een muur. Een voorbijrijdende auto stopte meteen en de passagiers vroegen of het ging. Alles goed, maar een ongeluk ligt op een klein plaatsje.
Een dag met 2 volledig verschillende gezichten. Voor de middag de laatste zeewandeling, grijs maar droog. Na de middag regen en de hoogte in van de heuvels richting einddoel. En middenin een lange brug.
Strand van Tapia de Casariergo
De wind was meer aanwezig vandaag. Dus grotere golven beukten op de kust en het strand bij vertrek uit Tapia. Zoals zo vaak eerst de hoogte opzoeken van velden, wegen en dorpjes.
2 zwoegende pelgrims
Bij het vertrek ook 2 Duitse pelgrims ontmoet. Zoals meer de laatste dagen zagen ze er ook vermoeid uit. Ook zij op stap naar Ribadeo. Daar gingen ze ophouden vandaag. Een laatste stop aan een uitkijkpunt bij een kapel in de buurt van een zorginstelling voor mensen met geestelijke handicap. Ik moest meteen aan alle Borgerstein gasten denken. Konden zij eens een week komen uitwaaien hier.
Golven op zee vandaag.
Maar dit waren de laatste uren aan de Atlantische kust. Ik keek vaker al naar wat komen ging. Daar in de verte! Daar liggen die over te klauteren heuvels.
De heuveltoppen in de verte.
Doch vooraleer afscheid te nemen nog een verrassing in de vorm van een wandeling over hout in de schorren.
Dan terug naar omhoog richting Ribadeo en de brug. De grote riviermonding kwam in zicht met in de verte de vuurtoren die schepen de haven moest binnen leiden.
Het waaide hevig en de brug was wel vrij lang. Eigenlijk een beetje eng om over te steken. Als je over de reling naar beneden kijkt. Brrr.
Wiebelt die brug niet een beetje?
Welkom in Galicie. En hier is alles wat Galicisch is te verkiezen. Grote verandering ook in de route aanduiding. Vanaf nu word ik begeleid door deze richtingaanwijzers, die heel nauwkeurig de af te leggen afstand melden.
Mijn begeleider vanaf nu.
En iet eentje, maar heel vaak kom je ze tegen. Bij elke bocht of bult. Ik heb er 2 gehad die op 30 m van elkaar stonden.
In Ribadeo een koffie gedronken en dan richting heuvels waar de grijze wolken al flink aan het samen pakken waren. Heel de namiddag regende het dan, niet hard maar wel continu. In deze provincie is iets meer aandacht voor de veiligheid ook van pelgrims. Meer waarschuwingsborden, aanpassingen aan de weg.
Weinig foto’s meer getrokken wegens de regen. De camino klom tussen de bomen naar omhoog. Toen ik in een bushokje schuilde tegen de regen om mijn boterhammetjes te eten kreeg ik bezoek van een pelgrim. Kwam uit Nederland. Het was de eerste keer sinds mijn vertrek in Irun dat ik Nederlands hoorde praten. Vreemd was dat.
Weinig vergezichten wegens het slechte weer. Hier toch eentje. Hoger en hoger klommen we. Tussen de eucalyptusbomen zag ik plots iets roods. Het was de regenhoes van een rugzak met daaraan een mevrouw pelgrim die snel haar broek optrok en heel kwaad naar mij keek. Tja, ook dat is Camino. Ik mompelde “sorry” en stapte verder. We naderden kilometerpaal 170, daar moest ik zijn.
Bij de laatste klim nog een koppel Duitsers ingehaald en bij aankomst waren er nog een jong stel, Pools en Bulgaars die incheckten.
De Duitsers en de Nederlander kwamen ook nog binnen. S avonds hebben we samen gegeten. Het was heel gezellig.
Laatste volledige dag aan zee. Een vrij eenvoudige, rustige etappe met weinig klimmen en dalen. Dus kunnen wat meer kilometers.
Heel rustig vanmorgen. Bij het vroeg vertrekken (en dat is toch nog 9u) zie je heel weinig volk op straat. Iedereen slaapt of zo.
Vandaag blijven we nogal in de buurt van de autoweg. En bij het oversteken van rivieren of dgl krijg je dan een echt bruggenspel. Zoals in Navia bv.
StroomafwaartsStroomopwaarts
Wel indrukwekkende riviermondingen eigenlijk, die veel plaats innemen. Da weg zelf gaat door gevarieerd landschap met veel weilanden. Wel valt de schaalvergroting van veel boerderijen op. Oude kleine hoevetjes staal leeg en verlaten en hier en daar heb je grote veeteeltbedrijven.
Belgische toerist
In een tuin deze bv gespot. Wel zijn er nogal wat huizen die leeg staan en die blijkbaar als 2de verblijf dienst doen. Toen ik mijn boterhammetjes opat aan een electriciteitshokje kwam een pelgrim langs. Die kwam even bij me zitten. Een kerel uit Seoul, Korea. Stapt tussen 30 a 40 km per dag. Taaie gast!
De gemerkte camino gaat van de grote weg naar oude wegels en terug. Soms kom je dan oude bruggen tegen. Dit is er ene van de spoorwegen. Industriële revolutie. Er reed juist een dieselstelletje voorbij, maar ik was te laat voor foto!
En dan slingert de Camino terug naar de oceaan om mooie stranden te tonen.
Aankomst op bestemming. Vanavond is de laatste keer dat ik slaap aan de kust. Morgen richting bergen.
Dat was eigenlijk het algemeen gevoel vandaag. Komt het door het droge weer? Door het wat minder bergachtig parcours? Of was het iets anders?
De zon scheen al goed en de flarden mist werden snel verwijderd. Vrij vroeg vertrokken want ik wist dat het een lange trip zou worden vandaag. Eerst wat bosse´ en weiden. Daar verschijnt warempel Christian achter me. Hij vertelt dat zijn etappe korter is vandaag. Wegens een volle thuisvlucht kan hij niet op 2 mei naar huis, maar pas op 6 mei. Dus doet hij het wat rustiger aan. We stappen nog wat samen, maar dan gaat elk op eigen ritme verder. Waarschijnlijk zien we elkaar niet meer onderweg.
Wat ook minderen zal zijn de mooie zeetaferelen. Over 2 dagen slaat de Camino richting einddoel Santiago af richting binnenland. Dus nog even genieten van de mooie kustbeelden en dankbaar zijn dat ik dat allemaal kan zien en kan bezoeken, zonder al te veel problemen. Er waren nogal wat straat kilometers vandaag. Te stappen op de weg. Voor mij plots een figuur die ik ken, traag voort stappend.
Die Amerikaanse pelgrim die ik ontmoette toen we met de trein die brug over moesten. Wat gepraat met hem. Hij had veel last van blaren. Hij vroeg ook of ik de Mexicaan gezien had. Inderdaad gisterenmiddag in een bar. Daar was hij blij mee, want onze Mexicaan had zich flink gesneden en moest bij de dokter gaan. Maar hij deed toch voort. Dankbaar dat ik nog heelhuids ben.
Inkorten 200 km in zicht
Wat ook opvalt is dat al vaker pelgrims aan de kant van de weg zitten. Of doodvermoeid of met pijnlijke grimas aan hun voeten wrijven. Toch een 6-tal gezien vandaag. Eén echte daling en stijging vandaag. Oversteek van de rivier.
Luarca
Ook de trein rijdt hier rond op een oud spoor met mooie oude bruggen her en der zoals deze.
Sierlijk
Moderne kunstwerken zie je ook bij de recentere autoweg. Wel veel lawaai wanneer vrachtwagens over de uitzettingsvoeg rijden.
Blog theodejo 