1.494 pelgrims kwamen vandaag hun certificaat ophalen in Santiago. En één van hen ben ik dan.
Een van de laatste Camino wachters.
Een van de laatste Camino wachters toonde me de weg. De autoweg over en de stadsring. Een signaal dat ik er was en daar was het bord dat ik de stad introk. Vanaf nu enkel huizen.
Santiago here I am.
Het was nog vrij vroeg. Nog geen 10u en weinig volk op straat. Wel een eenzame pelgrim voor mij die de stad introk. Na de verplichtte tocht door de voorstad komt het oude stadsdeel.
Kathedraal nadert
Wat meer beweging. Smallere straten. De torens van de kathedraal duidelijker. Een pelgrim extra en daar zijn de statige gebouwen.
Alles onder één stralende zon. Fijn dat ik zo vroeg ben want ik kan het moment goed beleven. Velen stappen in gedachte met me mee.
Langs steegjes, trapjes en uiteindelijk door een overdekt straatje gaat het naar beneden.
De laatste meters zijn trappen
En daarna een bocht naar links en kom ik op het ruime bijna lege plein voor de kathedraal.
Kathedraalplein
Hier en daar zit of ligt een pelgrim op de stenen. Hoera, ik ben er. Het doel van de tocht is gehaald na zoveel stappen dagen, maanden, jaren…
Hoera, aangekomen na die gele stappen.
Na het ogenblik intens beleefd te hebben de paar pelgrims die ook aangekomen waren gevolgd naar het pelgrimcentrum. Daar de oorkonde afgehaald. Dat liep ontzettend goed. Eerst digitaal voorregistreren en dan naar een loket voor de afhandeling, de finale stempel en de Compostella.
De oorkonde
En dan tijd voor het ontbijt. Tijd om alles te laten bezinken en te kijken hoe de stroom pelgrims aanzwelde stilaan. Na mijn 2de koffie was het al flink druk aan het centrum.
Gezellige drukte
Terug naar het kathedraal plein om de dag verder te plannen en Santiago te bezoeken. Transitie van pelgrim naar toerist.
Indrukwekkend
Het verslag van wat ik verder in de stad zag wordt etappe 100.
Morgen kom ik in de voormiddag aan in Compostella. Het doet toch iets met een mens. De hele pelgrimstocht duurde uiteindelijk toch 100 dagen en bedroeg bijna 2,5 duizend km. Brrr…
Deze laatste stapdag was ook gevarieerd en had de nodige verrassingen in petto.
Zon!
Eerst en vooral het weer. De zon zette alle registers open. Ook de volgende dagen beloven aangenaam te worden om deze tocht uit te zwaaien blijkbaar.
De pensionuitbater had ook een verrassing in de vorm van een leuke ontbijtkoffie.
Good morning
Veel afscheid vandaag. De laatste kabbelende beekjes, de laatste koeien, geiten, schapen, katten en zelfs de grote perros aan hun ketting of in hun kooi of soms op straat. Zelfs dienen rare schaduw met zijn hoedje op is bijna weg.
Voetpaden waren er niet altijd
Er is ook een stevige poging ondernomen om de veiligheid van de vele pelgrims te verbeteren. Voetpaden, aangeduide oversteekplaatsen en zelfs speciale voetgangerstunnels. Dat hebben we niet zo vaak gezien daar aan de kust.
Ook fietsers hebben hun camino
Langs de weg zie je ook af en toe fietsers met pak en zak passeren die Buen camino roepen. Hier ging het bergaf. Dus is de fietsers al voorbij de bocht. Volgende keer neem ik de foto wanneer er bergop gereden wordt.
Wie er ook nog steeds bij zijn, zijn de Camino wachters. Zoals deze 2 hier. Zo dicht bijeen zie je ze toch niet vaak! Aankomst in O Pedrouzo e tijd voor een koffie, stempel halen in de bibliotheek en genieten van deze mooie muurschildering.
Camino kunst
Een groep schoolkinderen stapte et uit de bus. Die zou ik straks terug zien. Ze wilden allemaal weten waar ik vandaan kwam. American? Maar samen met een paar andere pelgrims trokken we verder. Een volgende verrassing kwam een paar km verder! En wat voor één.
Uppupa epops
Het vogeltje langs de weg. Een niet alledaagse verschijning bij ons. Heel herkenbaar aan zijn beige, wit en zwarte verenkleed en zijn opvallende kuif.
Zie je hem pikken in het gras? Een hop! Tof. Zo dichtbij! Daarna volgde nog een vrij lange klim richting landingsbaan en autoweg. Van over de autoweg via deze brug komt de Camino del Norte – directe weg op de Camino Frances.
Meteen een paar meter verder is de grens van Santiago de compostella. Een beeld met allerhande spullen rond geeft dit aan.
Ik heb er ook een hangertje bij gelegd. Het was ondertussen 13u30. Picknicken. Ook de laatste keer.
Terwijl ik at, passeerden verschillende pelgrims maar ook de grote groep schoolkinderen. Weer vroegen ze waar ik vandaan kwam en wanneer ik Belgium, Belgica zei kreeg ik van de jongens vaak de namen van de voetballer die ze kenden. Courtois, Lukaku, Hazard, enz…
Laatste kerkjes (met gesloten deuren)
Nog een paar dorpjes, op en neer gaat de Camino. Ook op deze laatste kilometers krijgen we de nodige klauter meters. Een kerel met rugzak haalde me in en toen hij zag dat ik onderstaande muurschildering fotografeerde, haalde hij ook zijn Mobile uit om te fotograferen.
Nog wat naar beneden, een brugje over en wat verder stond ie dan. Camino wachter 10km rond. Met versleten schoenen. Op elke wachter ligt nu iets. Schoenen, keitjes, bloemen, enz
10 km
Moedig
Bijna boven op een heuveltop wordt ik traagjes ingehaald door een tandem met man en vrouw. Hij gaat werkelijk heel traag en ik haal hem terug bij. De vrouw stapt van de tandem en mankt met moeite naar boven. De man rijdt nu terug sneller naar boven, stapt af en komt de vrouw helpen naar boven te stappen. Ik geraak aan de praat met hen. Broer en zus. Van oorsprong uit Nederlands Limburg, maar nu wonende in Duitsland. “Ik heb een probleem om te stappen en dank zij mijn broer kan ik toch de tocht maken.” We geven elkaar nog moed en “het doet toch iets dat aankomen,he” zegt de broer. “Tot in Santiago, we zien elkaar daar wel!”
Broer en zus
En daar sta je dan met je mond vol tanden.
De 3 torens
Aangekomen in het pension. Maar na de douche en het verkleden wat verder gestapt om dit beeld te kunnen maken vanop de Monte do gozo. Ooit was de paus hier op bedevaart en een groot domein werd opgebouwd. Veel volk kan hier opgevangen worden.
Gelukkig is het rustig. Wel is men druk in de weer om grotere toeloop aan te kunnen. Gisteren waren er iets meer dan 1.200 pelgrims. Morgen zit ik ook in het dagcijfer.
Nog een beeld van gisteren of hoe men hier bomen restaureert. Polyurethaan schuim inspuiten.
Vrij vroeg vertrokken vanmorgen. De marktplaats achtergelaten en even langs de kerk van Perregrue gestapt.
Blijkbaar was die hoger vroeger. De tocht daalde af naar een riviertje en langs de weg dit sympathieke bord dat eigenlijk geen luxe is op sommige wegen. Gelukkig was het hier rustig.
Maar wie plukt er al die druiven?
Is toch een vraag die je je stelt als je door die opeenvolgende wijngaarden stapt. Duizenden wijnstokken staan hier naast een. De meeste zijn kort geknipt, klaar voor de komende lente en zomer.
Een uitzondering is nog niet onder handen genomen. Zie je het verschil? Vrij intensief werk allemaal.
Tussen die wijngaarden door nog een paar huppelende reeën gezien. Vrij dicht maar foto trekken? Neen.
Een stukje antwoord op die vraag van wie plukt. Veel seizoenarbeiders en fie hebben ook sanitair nodig.
Halfweg de dag door het stadje Saint-ferme gestapt. Zoals zoveel dorpen omzeggens uitgestorven maar de van oorsprong 12de eeuwse kerk is impressionant.
Naarmate de dag vorderde nam jet aantal wijngaarden wat af. Meer akkers verschenen maar de Entre-deux-mers wijngaarden bleven aanwezig.
Wie zou daar wonen? Ruïnes van een kasteel die deels hergebruikt worden als woning. Lekker boven op een rots.
En zo kwam ik aan in Saint-Reole. Heel antiek stadje met minuscuul smalle straatjes en veel huizrn van plak en stak. Ik wou nog een stempel halen in het stadhuis, maar uitzonderlijk gesloten, alle diensten.
Morgenochtend nog eens proberen.
Ondertussen staat Frankrijk verbouwereerd te kijken op televisie naar de brand van de Notre dame de Paris. Vorig jaar was ik er nog en haalde ik er een stempel voor mijn credential.
Gisterenavond gegeten in de gite. De uitbater is een man en die leeft alleen want na een scheidingsproces van 3 jaar. We praatten over van alles en nog wat. Hij werkte voor de chambre de commerce, een soort Franse Voka. Het ging over de lokale producten en hoe die geteeld werden. Hij bezat onder andere een wijngaard en maakte wijn én zijn sterke drank. Een stoker had 14 liter drank gestookt (en 6 liter aangegeven aan de fiscus) om te mengen met nieuwe wijn en Pinneau te maken, die we natuurlijk moesten proeven. Voortreffelijk. Ook haalde hij zomertruffels uit de koelkast. Zijn zus had die meegebracht van bij haar thuis. Waren niet zo aromatisch als de wi tervariant maar je kon ze wat versnipperen over pasta vond hij.
Zoals gisteren gemeld is het landschap heel wat meer open dan de vorige dagen. Akkers die pas geploegd zijn. De lucht bleef ook vandaag mooi blauw.
Het was een mooie wandelweg vandaag, althans de eerste 15 km. Mooie wandelpaden in bos of via de weiden. Lekker zacht voor de voetzolen.
Gezelschap kreeg ik van een bekende, zeker als er een stukje weg af te stappen viel.
Muren langs het wandelpad, muren opgetrokken uit kalkblokken en overgroeid met een dikke moslaag en dat kilometerslang. Eigenaardig.
Na een 10-tal kilometer te hebben gewandeld kwam ik aan op een plaats die een bezienswaardigheid is volgens de gids; een unieke waterput. En ja, daar was ie dan en ook de Duitse pelgrim Wu stond er bij. We groetten elkaar hartelijk en dronken samen water. Wel klaagde hij dat de etappes wat lang waren en dat hij heel moe was bij aankomst. Hij wou de lengte van de dagtrips wat verkorten.
Na de lange wandeling door het bos kwam Perigeux stilaan dichterbij. Deze vesting werd aangelegd in 17de eeuw. Nu is het privé-eigendom. Leuk om in te wonen?
En ook vandaag een laatste klim van de dag die flink in de kuiten kroop. Plus dat de meeste automobilisten graag goed doorrijden maalte dit stuk het minst aanename van de dag. Ze razen heel dichtbij voorbij en je hebt weinig speling.
Perigeux heeft een oude geschiedenis en in de stad vind je veel sporen terug van zijn Romeinse geschiedenis zoals deze toren die de rest is van een Romeinse tempel.
Ik had me flink gehaast vandaag om een stukje stad te zien. Mesane is een museum at een Romeinse villa overkoepelt. Het gebouw beschermt eigenlijk de opgegraven restanten. Impressionant en ik ben blij dat ik dit nog kon meepikken.
De schilderingen van de muren zijn nog heel fris en kleurrijk.
Ook de stadsomwallingen staan nog heel prominent in de stad aanwezig. Na het Romeinse deel van mijn bezoek was het de beurt aan de kathedraal om een stempel te halen. Veel recentrr bouwwerk.
Als pelgrim mocht ik zelfs gratis de koorgang binnen, vanwaar je mooi zicht hebt op de dakstructuur.
Stilaan tijd omeen drukke dag af te sluiten met lekker eten. In een pizzarestaurant
Ik had apperitiefje kirr besteld, maar de patron vond dat degene die ik gekregen had er wat bleekjes uitzag en bracht me dan maar een andere om te vergelijken.
Objectief onderzoek kwam tot de conclusie dat de donkerste de lekkerste is 😉
Een etappe die het moest hebben van het begin en het einde. Tussenin een wandeling zonder veel afwisseling, buiten het stijgen en dalen. Ik denk dat er geen 5 meter vlak ligt hier.
Sint-Leonard ligt in een dal. Dus de rivier eerst over via een mooi oud bruggetje. De spoorwegbrug mag ook gezien worden.
En dan het riviertje over doorheen een schattig dorpje
Na de brug liep de route nog even langs het water tot bij een mooi watermolencomplex. Ik denk dat er minstens 3 watermolens in de gebouwen zijn verwerkt.
Wat volgt er na een afdaling naar een brug en water? Inderdaad, een klauterpartij. Deze startte naast een fabriekje voor tegels uit, jawel, Limoges.
Na het geklauter volgde dan een 20 km lange eentonige tocht. Gelukkig zat er hier en daar iets leuks zoals deze auto die blijkbaar al even niet gereden heeft.
Of wat verderop een wei waar ik moest denken aan wat ik ooit aan mijn enige broer zei: zie je broertje staat in de wei…
Wat je wel hebt in Frankrijk is dat het oude erfgoed om de hoek kan liggen. Zoals deze oude kerk die nu bewoond wordt, maar jammerlijk genoeg niet goed onderhouden.
En zo kwam ik na een 15 kilometer wandelen aan in de stad Limoges. Aankomen in steden is nooit leuk omdat je vaak via een drukke invalsweg moet om in het centrum te geraken. En daar zijn voetpaden eerder schaars. Niet leuk als er dan 40-tonners naast je voorbij denderen.
Gelukkig liep de weg dan via een stadswijk verder naar beneden, naar de Vienne en de oude brug waar ik over heen moest. Juist voor ik die brug overstapte werd ik aangesproken door een heer die uit een bar kwam.
Of ik pelgrim was, of ik de Camino stapte? Omdat ik bevestigd antwoordde wees hij naar de bar en zei dat het lokale jacobusgezelschap samen zat op vrijdagnamiddag. Wat een toeval. Ik stapte binnen voor een koffie en maakte kennis met de groep personen die de route bewegwijzert. Met open armen werd ik ontvangen.
Ze hoorden mij uot over mijn ervaring tijdens de wandeling en vroegen naar waar de route aanduiding beter kon. Een plaatsje kon ik aanduiden. De stempels werden in mijn credentialboekje gezet en als aandenken kreeg ik nog een aanduidingssticker. Leuk.
Van de barman kreeg ik nog een porseleinen schelpje mee als aandenken.
En zo kon ik de brug over naar de kathedraal van Vezelay.
Nog wat klauteren en ik was op bestemming bij dit gotische bouwwerk dat ik dan even bezocht. Toch eens een selfie.
Slapen doe ik in de buurt van het grote stationsgebouw in Limoges. Indrukwekkende constructie.
Andere opvallende verschijning in de stad zijn de bussen. Geen stinkende dieselmotoren maar electrisch… trolleybussen.
Dit wordt weer een dag met een stopbord. Het is de bedoeling om vandaag de dikke 20km te overbruggen naar Châteauroux en dan om 16u18 de trein huiswaarts te nemen, want het thuisfront roept. Daarom ook is het vertrek heel vroeg (om 8u) uit Neuvy-Pailloux. Een typisch Frans dorpje met kerk, mairie en dorpsschool rond het gemeenteplein met zijn oorlogsmonument.
De tocht loopt verder over en even langs de spoorlijn waar ik straks over heen naar Mechelen rij. Vervolgens gaat de tocht weer over een grindpad door de velden.
Er volgen stukken rustige departementale tussen jonge zonnebloemscheuten en graanvelden. De zonnebloemplantjes zijn nog heel klein. Wat verderop een schitterend korenveld gezien vol klaprozen en blauwe korenbloemen. Heel mooi. Zal wel een bio veld geweest zijn.
Omdat het zo mooi is een 2de foto.
De zon klom stilaan hoger en de weg slingerde van departementale naar veldweg en terug naar departementale. Het werd zwoel. Dat betekent dus zweten en vaak drinken.
Soms kom je echt vreemde dingen tegen onderweg zoals een put langs de veldweg in ‘the middle of nowhere, geen huizen in de buurt. En toch een put met flink wat dikke elektriciteitskabels in. Waar zouden die heen lopen?
De wandeltocht loopt dan verder het langs een bos. Na een bocht zag ik in de verte een groot oud herenhuis. Tegenover het huis daalde een landwegje af tussen de velden naar een lager gelegen bosje. En een 10-tal meter lager zag ik een koppeltje oudere mensen zitten. Het leek dat ze een intiem gesprek hadden. Zo een dingen ga je niet vragen. Dus liet ik ze gerust en stapte richting dorpje met een bekende naam. Diors.
Daar stonden een paar zitbanken in de schaduw van grote lindebomen. De ideale plaats om te drinken en wat te bekomen. Na een kwartiertje de rugzak terug op de rug en klaar om verder te trekken. Vergeet niet dat de trein niet wacht! Komt er daar een klein ouder mevrouwtje met grote rugzak de straat over gewandeld. Ik ben toch even dag gaan zeggen want zij maakte aanstalten om ook even te gaan zitten op de bank waar in juist van was opgestaan.
Zij bleek ook aan de wandeltocht bezig te zijn en ook zij stopte vanavond in Châteauroux wegens andere activiteiten om dan later verder te doen. Ze was samen met een vriend uit Japan die achter kwam. En inderdaad, in de verte naderde langzaam een andere wandelaar. Blijkbaar was dat het stel dat daar naast de weg zat. We wenste elkaar verder goede tocht.
Bij het naderen van de stad was de departementale er terug. Vrij druk ook en eigenlijk weinig plaats voor het stappen. Ik probeerde achter de vangrail te stappen. De muisjes en hagedisjes sprongen voor me uit. Na een flink aantal kilometers en 2 ronde punten ging de weg door een oude kazerne van de logistieke eenheden. Die oude kazerne wordt momenteel omgebouwd tot logistiek centrum én scholencampus buiten de stad. Dan draaide de route even weg van Châteauroux om naar de ruïne van een cisterienser abdij te gaan. Op de velden daar nog een bos zien weg springen.
Daar mijn stempel opgehaald. Is al eeuwenlang een halteplaats op de camino vanuit Vezelay.
Ondertussen schoven dikkere wolken langs. Zoals vorige keer begon het hevig te regenen bij aankomst op mijn halteplaats. Ook in toerisme bureau stempel gehaald en even naar de post om de kamersleutel van de gite terug te sturen. Ik had die sleutel per ongeluk in mijn zak mee.
Ik was ruim op tijd en om 16u12 vertrok ik uit het natte station en om 21u18 was ik thuis via Parijs.
Ik kijk er nu al naar uit om wandeltocht verder te zetten. Bedankt voor het volgen.
Na een uitgebreid ontbijt in La fauconiere met een koppel Fransen en Australiërs terug de rugzak opgetild en vertrokken. Vandaag geen bossen maar akkers. En daar tussen Een groen strook waar je over moet.
Sedert lang plots een hert gezien. Het stond heel alert in de maïs. Ik hoop dat je iets ziet op de foto.
Buiten velden met gerst of maïs toch iets anders te melden. Boven op een heuvel een grote onderneming met veel appelbomen. Nog in knop natuurlijk. En dan volgen opnieuw de akkers.
Rond de middag plots heel in de verte 2 vierkante torens. De kathedraal. Ik herinnerde me Reims nog. Het is niet omdat je de torens ziet dat je meteen aangekomen bent.
Dus stappen we maar moedig verder. En die torens werden maar héél langzaam groter. Er leek geen zin te komen aan die departementale. Tot in de verte een notenboom zichtbaar werd. Een notenboom met in de schaduw een bankje.
Op de boom was een papier gespijkerd en er hing een plastiek potje met ijzerdraad aan de boom. In dat potje kon je een papiertje nemen en een wens of berichtje schrijven en achterlaten. Het perceeltje achter de boom was een wijngaard die zijn grootvader had geplant en getuigde als restant voor de vele wijngaarden met verschillende soorten druiven die er ooit stonden.
De weg ging verder maar verliet de departementales en werd een aardeweg. Een oude chaussee romaine. Lijnrecht richting Bourges.
In de velden koolzaad mooie poppies te zien. Het is niet alleen in de Vlaamse velden dat de klaprozen bloeien.
En zo naderde Bourges heel langzaam. Maar er kwam nog een verrassing! De lijnrechte Romeinse steenweg werd plots onderbroken door een nieuwe ringweg voor autoverkeer. Maar ipv een voetgangersbrug te hebben aangelegd moest deze vermoeide pelgrim (En alle andere pelgrims) zo een 800 m lopen naar de brug verderop en dan 800m terug stappen om de weg verder te zetten. Echt balen is dat.
Via de eerste woonwijken en dan een paar technische scholen en een aantal sociale woningblokken daalde de steenweg veder naar Bourges. Via een brug over het spoor kwam ik rond 16u30 aan in het station. Daar kon ik mijn tickets voor woensdag aanstaande laten drukken en een broodje eten.
Nog wat stappen en na een lichte klim zag ik plots de rechthoekige torens heel nabij.
En dus was ik aangekomen aan de kathedraal van Bourges. Naar goede gewoonte de selfie.
Binnen mijn stempel ontvangen, nog een fotootje van het monumentale moraal.
En dan naar het hotel gestapt. Oh wat zalig! Een ligbad in de kamer. Zondaggevoel.
Avondmaal in La scala pizzeria. Zit die Franse pelgrim architect daar niet. Hij had gratis dessert gekregen omdat zijn pizza koud was van het wachten. Lekker bijgepraat. Misschien tot morgen?
Terug op stap. Het werd de dag van het weerzien. Na een rustige nacht vrij vroeg vertrokken uit Vezelay. Ik ben niet meer naar de kathedraal geweest want vorige keer heb ik er een paar uur doorgebracht.
Vanuit Vezelay heb je de keuze. Ofwel ga je via Nevers of je kiest de route via Bourges. Die laatste koos ik.
Dus meteen op weg begeleid door een paar laaghangende wolken. De kathedraal kon je zelfs niet zien want verstopt in de wolken.
Het landschap was wisselend Velden, weiden en bossen. Vooral bos in het eerste deel van de tocht. En wat je zoal tegen komt in die bossen.
Een wrak van een bus. Het was ook een weerzien. Van de modder onze andere. Hier en daar zelf naast de weg moeten lopen wegens veel nattigheid.
Ook voor iets anders was het een weerzien. De slakken. Escargots. Ferme dikke. En naaktslakken zonder huisje. Des limaces. Dikke oranje.
Na de middag kwam er plots een heel ander landschap onder de wandelschoenen met vooral grote velden.
En op een van die velden rare kleine plantjes die ik al eens gezien had was mijn indruk. Inderdaad. Zonnebloemen zoals Dries die kweekt in mijn tuin. Ze moeten nog wat groeien!
Een ander weerzien kwam er tegen etenstijd. De weg ging toen aar beneden en daar lag ….. de Yonne. Eigenlijk 2 Yonnes en een kanaal er naast. Maar met een schitterende picknick plaats naast het water!
Met 3 bruggen en de resten van wat ooit eens een watermolen geweest is. Drooggelegd en omgebouwd tot moestuin. Ik zou nog uitvinden waarom later op de avond.
Omdat een pelgrim niet zou vergeten waar zijn focus op moet liggen volgend bordje. Nog wat km te gaan. Gelukkig is men hier wel gastvrij. Geen café meer in de dorpen maar wel wc én water in het gemeentehuis met de revolutionaire boodschap van broederlijkheid, enz…
Nog een weerzien vandaag. De speciale bloemetjes van kalkgrond nl. De orchidee. De ene al uitgebloeid en de andere met kleine bloempjes.
En wat verderop een ander specialeke. Een parasitaire plant die leeft op een andere planten en die bremraap heet. Makkkelijk herkenbaar want heeft geen bladgroen.
Op het einde van de dag begon het te rommelen. De lucht werd dreigend boven de Camino. Maar gelukkig trok het gerommel wat verder en bleef het droog. De poncho bleef ingepakt.
En zo kwam ik aan in de gites moulin du merle. Een watermolen, met water en die dus de gehele nacht flink luidruchtig kabbelt. Afsluiten doe ik met dit vredevolle beeld van een rustig platteland in Thurigny.
Vooruit. Nog even op de tanden bijten. Daarboven is de kathedraal!
Een kort stuk wandelen vandaag; maar des te intenser. De kathedraal boven op de heuvel is een verzamelpunt van routes uit Noord en Oost.
Maar de dag begon met een heerlijk ontbijt in de gites le repos du coquilicot. Uitgebaat door 2 heel vriendelijke landgenoten. Aan de uitgebreide ontbijttafel hen beide en een koppel uit Tilburg. Het gesprek was aangenaam. Oa over kinderen, wandelingen, enz.
Met al dat gebabbel vertrok ik dus vrij laat. Het was al over 10u vooraleer ik weer op weg was. Gisteren viel me op dat het eigenlijk maar nu pas id dat ik het echte pelgrimsgevoel teruggevonden heb en niet meer zo tijdgebonden leef. Het mooie uitzicht helpt ook natuurlijk!
Een soort symmetrie van groene vlakken met daardoor heen wat witte wandelwegen of boomrijen. Al een paar dagen hoor ik de koekoek heel vaak roepen. Soms antwoorden ze elkaar. En in zo’n mooi kader nodigt een bankje je snel uit even halt te houden. Koekoek.
Slechts één dorpje doorkruist vandaag. Zo ingeslapen als al die andere. Asquins
Met kerkje dat werelderfgoed is van Unesco. Binnen oude beelden, romaanse stijl. Voor toegang bellen naar la mairie.
Maar de lokroep van de aankomstplaats was te groot, en dus ging het wandelen verder bergop.
Zoals je ziet was het klimmen. Halverwege de klim stond een groot ijzeren kruis en daarnaast een 12de eeuwse kapel. Ik ging toch even piepen en werd ontvangen door 2 oudere mannen. Franciskanen bleek later. Ze zeiden dat ze aan de dienst begonnen en nodigden me uit mee te bidden. Ok. Meteen kreeg ik een brevier in de hand geduwd en na een paar gezangen werden om beurt een paar lijnen uit de psalmen voorgelezen. Mocht ik meteen ook in mijn beste Frans mee lezen. Een warme belevenis.
Het waren de sexteten waar ik mee mocht bidden. En blijkbaar was dit de kapel van het kloostertje.
Na de dienst verder klimmen naar de kathedraal. Die was nu vrij dichtbij.
En zo kwam ik tegen het einde van de dienst in de kathedraal aan. Ik werd meteen aangesproken door een man van mijn leeftijd. Eric was zijn naam. Dat hij de pelgrimopvang deed en dat ik hem meteen mocht volgen voor meer uitleg en een stempel. Dat ging snel.
Omdat alles zo snel was afgehandeld ben ik eerst gaan eten met glaasje Vezelay witte wijn en dan terug om de kathedraal wat van dichter te bekijken. Zware restauratie aan de gang momenteel.
Zo zie je voor en na. Bijna reclame voor Dash. Vandaag was het naamdag van apostelen Filipus én Jacques ofte Jacobus. De pelgrimheilige. Dus toch een kaarsje gebrand omdat ik bijna een vierde van de Camino zonder ongelukken heb afgelegd en voor behouden verder zetten. Het kan maar helpen.
En even de crypte ingedoken. Daar wordt de relikwie van Maria-Magdalena bewaard. Voor alle Marleens dit kiekje getrokken.
En ondertussen was mijn chauffeur toegekomen. Zoon Dries pikt me morgen op om terug huiswaarts te keren want het werk roept. Over bijna 3 weken gaat de tocht verder. Op 23 mei zou ik dan zuidwaarts verder moeten trekken langs die Camino daar beneden. Tot dan!
Vanmorgen startte onder een blauwe hemel en dat zou zo blijven buiten hier en daar een plukje wolk die voorbijgleed. De dag begon met een kort stukje kanaal en Yonne, naar de route terug.
En dat was het laatste water dat ik zag Vandaag, buiten dat van de drinkfles en de douche. De weg klauterde snel naar boven. Heel de dag zou het langzaam naar boven gaan. Ook hier Romeinse heirbaan maar verre van recht en saai.
Eerst nog met een laagje macadam over maar verderop werd het echt Romeins. En onderhoud was beperkt geweest de laatste 2000 jaar. Gelukkig was het droog. Dus het ritme lag goed.
Op zo een open weg was het snel nodig wat kledinglaagjes uit te doen. Maar toch niet te veel want al snel ging de weg over in bos en daar lag de temperatuur wat lager.
Na de stroken door het bos volgde weer stukken wandelweg door jet veld. Het was tijdens zo een stuk dat ik plots iets vreemds tussen de straatstenen zag. Met behulp van mijn zakmes kon ik het lospeuteren. Een stuk fossiel denk ik.
En de weg zelf zag er zo uit. Vreemd dat dat daar lag. Maar dit is Frankrijk en hier kan dat.
Wanneer jet mooie warm is en het middag is geweest, dan heeft de pelgrim niet veel nodig om zijn picknick te verorberen. Een bankje, schaduw en mooi uitzicht.
Na de croissant ging de to ht verder met wat dalen en veel klimmen. Afwisselend door bos en velden met vooral gerst en uitgebloeid koolzaad.
Hier en daar zijn er verwijzingen naar Compostela gangers. Een bank met een papier op dat je uitgenodigd wordt om te gaan zitten om wat uit te rusten. Car la route est encore longue. Of een kraan waar je drinkbaar water mag nemen, ook voorzien van de schelp. En dan komt het moment dat je in de verte de torens ziet van Vezelay.
Tweede bestemming na Reims. Maar eerst zakt de Camino vooraleer de klim richting de kerk gaat.
Maar eerst overnacht ik in b&b les coquelicots, opengehouden door jonge mensen uit Kontich. Ik werd in het Nederlands ontvangen. Goed slapen voor de klim van morgen.
Blog theodejo 