Etappe 44 : La Coquille – Thiviers – 21,9 km – (1.115,9 km)

Een nieuwe boeiende ontmoeting.

Heel goed geslapen vannacht. Misschien zitten de vele kilometers van gisteren er voor iets tussen. Ingepakt, ontbeten, blauwe lucht en weer op weg. De gite achterlatend.

Het was er heel rustig. Nu in La Coquille is hey heel rustig buiten langs de route nationale die door het dorp loopt. Nog even de kerk bezocht en vertrokke voor een korte rechtlijnige etappe.

Eerst ging de weg over in een grindweg, zakkend naar een dal. Daar beneden lag een oude vervallen watermolen aan een vliedend beekje.

Geen levende ziel te bespeuren en dat zou zo de ganse voormiddag blijven. Niks dan natuur, een afwisseling van weiden en bossen, zonder huis, zonder een levende ziel.

Wel mooi, rustig en soms avontuurlijk met wat modderige strookjes, maar al bij al heel goed begaanbaar. We hebben erger meegemaakt vorig jaar in de Ardennen.

Rond de middag even uitgebreid halt gehouden om wat te pauzeren. Etappe van beperkte afstand en geen tijdsdruk. Met dank aan de gele plastiek zak van Gamemania ideale zitplaats.

De weg liep 10 km rechtdoor om dan naar een riviertje te zakken en een bruggetje erover.

Aan de overzijde van het bruggetje zag ik plots 2 mensen. 3 rugzakken ook. Eén van beide herkende ik als Wu, die ik de dag ervoor had zien vertrekken. De andere pelgrim was een jonge blonde vrouw die aanstalten maakte om te vertrekken. Ik begroette Wu en zei dag aan de vrouw. Zij vroeg of ze mee mocht stappen. Wu was bmijkbaar juist aan pauze toe. En zo ging de tocht verder, maar in het gezelschap van Anna. Een Nederlandse, gehuwd met Spaanse echtgenoot en gestart begin maart in het Nederlandse Sittard. Ze woonde in Schotland en Spanje en vooraleer aan kinderen te beginnen wilde ze nog de Camino srappen, in één ruk tot Compostella. Ze hoopte einde mei er te geraken want dan zou ze vertrekken met haar man naar Azie. Haar echtgenoot vertrok nu naar Chili voor een maandenlange tocht daar. We vertelden elkaar onze verhalen. Het was leuk en gezellig. Even samen op de foto.

Anna hield er wel een stevige tred op na. Gisteten had ze 42 km gestapt, maar dat was toch wat uit de comfortzone vond ze. Ze pikkelde flink vooruit en bergop moest ik al flink doorstappen om haar bij te houden. Zo kwam de eindbestemming in zicht. Anna wou nog wat beelden schieten en dus fotografeerde ik de fotograaf.

Aangekomen in het centrum dronken we samen een koffie in de bar op het marktplein e daarna namen we afscheid. Ze ging naar de camping en zou morgen een wandeling van een 35 km stappen, iets meer dan wat ik van plan ben. Straffe meid.

Etappe 42 : Limoges naar Flavignac – 31,1 km (1.059,3 km)

Zoals verwacht een lange wandeling om de stad Limoges te verlaten. ‘sMorgens goot het water. Dus haastte ik me niet om te vertrekken. Gelukkig stopte het met regenen en vertrok ik droog. Wat echt opviel waren de veel gekleurde mensen in de stad. Zeker in het centrum. Ik vermoed dat de blanke bevolking in de mooiere buitenwijken woont.

Wat wel opviel in de stad was de versmarkt díe momenteel verbouwd wordt. Het gebouw achter is de oude versmarkt in verbouwing, de huidige markt gaat door in de witte tent op de voorgrond.Na de vele kilometers om de stad te verlaten kwam ik iets nieuws tegen. Een voetpad naast de weg. Wat een luxe om niet constantte moeten opletten voor aanstormende tegenliggers.

Aixe-sur-Vienne was het eerste stadje van betekenis. Belangrijk wegens oversteekplaats over de Vienne.

Daarna ging de tocht weer omhoog uit het dal en langs een kabbelend beekje met verschillende watermolens (niet meer werkend).

Na een regenloze dag kwamen de wolken terug opzetten zoals je ziet boven het kasteel van La Judie.

En toen ik in Flavignac aankwam was het zacht aan het druppelen.Vannacht overnacht ik in de gemeentelijke gite. Daar kwam ik mijn eerste pelgrim tegen. Wu, 72 jaar, van Mongoolse origine op weg vanuit Koningsbergen Duitsland. Wil het ganse stuk naar Santiago in één keer afleggen. We zijn samen gaan eten en hij vertelde dat hij en zijn vrouw thee verkopen, zij in Keulen en hij in Koningsbergen.

Etappe 33 : Van Neuvy-Pailloux naar Châteauroux – 25,4 km – (849,6 km)

Dit wordt weer een dag met een stopbord. Het is de bedoeling om vandaag de dikke 20km te overbruggen naar Châteauroux en dan om 16u18 de trein huiswaarts te nemen, want het thuisfront roept. Daarom ook is het vertrek heel vroeg (om 8u) uit Neuvy-Pailloux. Een typisch Frans dorpje met kerk, mairie en dorpsschool rond het gemeenteplein met zijn oorlogsmonument.

20180530_0817505411210783737564264.jpg

De tocht loopt verder over en even langs de spoorlijn waar ik straks over heen naar Mechelen rij. Vervolgens gaat de tocht weer over een grindpad door de velden.

20180530_0858361949138432980584862.jpg

Er volgen stukken rustige departementale tussen jonge zonnebloemscheuten en graanvelden. De zonnebloemplantjes zijn nog heel klein. Wat verderop een schitterend korenveld gezien vol klaprozen en blauwe korenbloemen. Heel mooi. Zal wel een bio veld geweest zijn.

20180530_092119108422585238261333.jpg

Omdat het zo mooi is een 2de foto.

20180530_0920093612129484812739607.jpg

De zon klom stilaan hoger en de weg slingerde van departementale naar veldweg en terug naar departementale. Het werd zwoel. Dat betekent dus zweten en vaak drinken.

20180530_0932531650009473252411519.jpg

Soms kom je echt vreemde dingen tegen onderweg zoals een put langs de veldweg in ‘the middle of nowhere, geen huizen in de buurt. En toch een put met flink wat dikke elektriciteitskabels in. Waar zouden die heen lopen?

20180530_0946514278220846172482166.jpg

De wandeltocht loopt dan verder het langs een bos. Na een bocht zag ik in de verte een groot oud herenhuis. Tegenover het huis daalde een landwegje af tussen de velden naar een lager gelegen bosje. En een 10-tal meter lager zag ik een koppeltje oudere mensen zitten. Het leek dat ze een intiem gesprek hadden. Zo een dingen ga je niet vragen. Dus liet ik ze gerust en stapte richting dorpje met een bekende naam. Diors.

20180530_1025572012121138928344864.jpg

Daar stonden een paar zitbanken in de schaduw van grote lindebomen. De ideale plaats om te drinken en wat te bekomen. Na een kwartiertje de rugzak terug op de rug en klaar om verder te trekken. Vergeet niet dat de trein niet wacht! Komt er daar een klein ouder mevrouwtje met grote rugzak de straat over gewandeld. Ik ben toch even dag gaan zeggen want zij maakte aanstalten om ook even te gaan zitten op de bank waar in juist van was opgestaan.

Zij bleek ook aan de wandeltocht bezig te zijn en ook zij stopte vanavond in Châteauroux wegens andere activiteiten om dan later verder te doen. Ze was samen met een vriend uit Japan die achter kwam. En inderdaad, in de verte naderde langzaam een andere wandelaar. Blijkbaar was dat het stel dat daar naast de weg zat. We wenste elkaar verder goede tocht.

20180530_1133287219310172066625749.jpg

Bij het naderen van de stad was de departementale er terug. Vrij druk ook en eigenlijk weinig plaats voor het stappen. Ik probeerde achter de vangrail te stappen. De muisjes en hagedisjes sprongen voor me uit. Na een flink aantal kilometers en 2 ronde punten ging de weg door een oude kazerne van de logistieke eenheden. Die oude kazerne wordt momenteel omgebouwd tot logistiek centrum én scholencampus buiten de stad. Dan draaide de route even weg van Châteauroux om naar de ruïne van een cisterienser abdij te gaan. Op de velden daar nog een bos zien weg springen.

20180530_1334401205645306509858106.jpg

Daar mijn stempel opgehaald. Is al eeuwenlang een halteplaats op de camino vanuit Vezelay.

20180530_1335597796612727217873524.jpg

Ondertussen schoven dikkere wolken langs. Zoals vorige keer begon het hevig te regenen bij aankomst op mijn halteplaats. Ook in toerisme bureau stempel gehaald en even naar de post om de kamersleutel van de gite terug te sturen. Ik had die sleutel per ongeluk in mijn zak mee.

20180530_1404171004063507889295597.jpg

Ik was ruim op tijd en om 16u12 vertrok ik uit het natte station en om 21u18 was ik thuis via Parijs.

20180530_1610152940681767314008502.jpg

Ik kijk er nu al naar uit om wandeltocht verder te zetten. Bedankt voor het volgen.

Etappe 32 : Van Charost naar Neuvy-pailloux via Issoudun 37,1 km – (824,2 km)

De wandeling starte met een laatste stukje langs die verschrikkelijke departementale. Overnachten deed ik in een chambre d’hote juist voor Charost. Meteen werd ik begroet door Isidoor.

Wat verderop verliet de Camino die departementale en slingerde zich door de velden. Op de hoek van een graanveld stond een verrassing. Een kersenboom vol rode kersen! Ik moest toch even proeven? Lekker!!!

De weg ging verder naar Issoudun, stadje waar ik door moest vandaag. Rond 11u stapte ik door een dorpje. Koffiebar en kruidenier meldde de gids. Maar kruidenier en bar verdwenen. Gesloten.

Het is echt triest hoe die Franse dorpjes uitsterven. Dan maar op de bank bij de kerk een fruitsap (zelf meegezeuld in de rugzak).

Verder ging de tocht weer vooral langs velden. Hoofdzakelijk graan. Tarwe, gerst. Ook koolzaad in graan en af en toe iets anders zoals deze papaver? Of is het iets anders?

Het zijn wel telkens lange wandelstroken. Plezantst zijn de steenslag weggetjes. Geen verkeer en toch makkelijk stappen.

Je ziet dat het ferme stroken zijn. En je ziet er niemand! Niemand voor en niemand achter je.

Heel even een brug over een verlaten spoorlijn en dan weer kilometers rechtdoor. Met graanvelden en toch weer een specialeke. Erwtjes.

En dan kwam ik aan in Issoudun. Stadje halfweg de tocht. Naast de camino lag een commercieel centrum met een bakkerij waar je ook broodjes, sla erg kon kopen en ter plaatse eten. Een televisie stond op en bracht het verschrikkelijke nieuws over Luik.

Wat verder een mac Donalds. Ik kon niet aan de verleiding weerstaan en kocht een mc flurry. Mmm. Maar bij het oversteken van het gras naar de Mac trapte ik bijna die mooie bijenorchis plat.

Weer een ander orchideetje.

Bij het naderen van de brug over de rivier verschenen plots schelpen op de stoep. Bronzen schelpen.

Die leidden me door het stadscentrum dat verkeersvrij was. Maar algemeen was het niet aantrekkelijk buiten het pleintje rond het Telfort.

Niemand op straat. Wat verderop mijn stempel gaan halen in toerisme kantoor. Na de koffie op het plein onder de belfortpoort verder.

Daar lag nog zo een koperen schelp. Snel trok het pad terug naar de velden en de weidse gezichten. Af en toe komen ook dikke wolken langs met neiging tot onweer. Dus zwaar weer, zweetweer.

En na nog wat gewandeld te hebben langs de route moest ik nog 3 km naar de route nationale waar de gite ligt.

Etappe 31 : Van Bourges naar Charost – 25,3 km – (787,1 km)

Rond 9u terug op stap. Eerste mooie beeld van de dag. Bourges nog niet verlaten en ik kon deze bloemmolen trekken. Werkt nog!

Zoals gisteren weer een lange wandeling voorstad, maar nu om de stad te verlaten. Er wordt heel wat gebouwd. De Fransen willen blijkbaar een nieuw huis buiten de stad. Liefst met tuin en garage voor de auto die je nodig hebt om naar de stad te rijden.

Daarna wat wandelen door het industrieterrein. Deze windwijzers waren werkloos vandaag.

Wel een foutje gemaakt bij het inkopen. Omdat ik wel veel water gedronken had gisteren kocht ik wat door. 6 flesjes (te laat gezien van 0,5l) en dan 6 fruitsap van 0,2l en wat yoghurt. Ik zit aan bijna 5 kilo! Dat voelde ik meteen aan de rugzak. Pfff. Wat een gewicht mee te sleuren. En dan startte de wandeling langs een wapenfabriek. Groot terrein. Alleen was het stappen op een drukke verkeersweg.

De rustige weg lag langs de fabrikant en daar mocht je niet op. Wat verderop ging het toch even door wat velden. Met orchideetjes.

En dan dwars door een bos. De Franse architect had me gisteravond een foto getoond van everzwijnen die hij gezien had. Bij mij zijn het enkel sporen van die lieve dieren.

Daarna bleef het pad naast een streng verboden bos met vele dreigementen bordjes. Schietoefeningen, mijnen, edg. Ik kreeg bijna zin om te gaan kijken want ik hoorde allerhande machines grollen achter het struikgewas.

Dan weer bos is met slechts onderbreking voor een weg…. waarlangs elektriciteit wordt vervoerd. Hoogspanningskabels dus.

Hier moet je niet omlopen zoals gisteren…

Wat wel opvalt is dat de natuur hier wat voor op ons Vlaanderenland. Vee kersen eten jullie nog niet denk ik. Hier is het stilaan pluktijd.

In Morthomiers even gepauzeerd bij de rivier. Mooi plantenschouwspel. Die witte bloemen slingeren heen en weer met de stroom.

Vandaag zat het venijn in de staart. Meer dan 6km stappen langs een drukke weg doorheen het bos. Regelmatig moest ik in de berm springen om niet weggeblazen te worden door voorbij razende wagens en vrachtwagens.

En dat is nog niks, maar als die berm vol staat met jonge brandnetels…Brr.

Etappe 28 – Van Champlemy naar La Charite sur Loire – 35,4 km – (693,5 km)

Op naar de Loire vandaag. En flink wat kilometers want Frankrijk is uitgestrekt. De start ging door weiland die overging in bossen. Tussen de bomen door dit blauwe landschap gevonden.

Lijnzaad. Of ook vlas. Pas begonnen met bloeien.

De wandelweg slingerde zich tussen de velden. Heuvel op en neer.

Soms was het niet heel duidelijk waar die wandelweg naar toe was. Heel veel pelgrims lopen er hier toch niet voorbij. Of ze lopen op sokkevoeten.

Tijdens het eten van mijn koffiekoek deze middag in het bos kreeg ik een heel concert te horen van een wielewaal. De eerste keer dat ik dit hoorde. Impressionant. Wat ook impressionant was, was een zwerm bijen die in een boom hingen met veel bijen er rond. Wat een gezoem. Wat een lawaai.

Plots loop je een lang bospad uit en sta je pal op een wijngaard. De Loirevallei. Dus lekkere wijnen die hier vandaan komen. Meer uitleg op onderstaande beeld.

In de champagnestreek was er weinig leven in die struiken toen ik er eind maart voorbij stapte. Hier is het al een stuk later in het seizoen en daar komen de druiven…

En plots zijn de druiven terug weg en slaat de weg een bos in. Kilometers aan een stuk bomen en bomen. Veel eik eigenlijk. Ik herkende zelfs de geur bij een zagerij. Eikenhout.

Rond 19u kwam ik aan in het hotelletje dat ingericht is omtrent schrijvers

Ik slaap in de Jules verne kamer.

Etappe 27 : Van Thurigny naar Champlemy – 23,7 km – (658,1km)

Zonnig aangenaam wandelweer. Gisteren nog een 71-jarige Fransman ontmoet. Architect op rust die ook stapte. Zomaar. Een maand lang de Camino en terug naar huis.

De eerste bezienswaardigheid was meteen bij de start met de gerestaureerde en functionerende Lavoir. Niet dat de mensen hun was komen doen, Maar wel dat het waarde vlot stroomde. Er kwamen nog Lavoirs langs de route vandaag.

Daarna een bospad met stevige klim en boven de poort naar de velden. Steeds mooi zicht als je zo boven die weidse landschappen kan bewonderen.

De weg ging afwisselend langs velden en door bossen vandaag. En naarmate de dag vorderde steeg de temperatuur. Op de zuidelijke hooilanden waren er bellen warme lucht waar je doorstapte. Vreemd. En enorm veel verschillende geuren…

Varzy is het stadje waar ik tegen de middag was. Vooraf kwam ik deze kikkerpoel tegen. Is blijkbaar een bronnengebied en dus het begin van een riviertje. Tot groot jolijt van vele kwakers die er een kwaakconcert hielden.

Dus rond de middag was ik in Varzy waar ik lekker heb geluncht. Typisch resto met veel mannelijke klanten. Kalkoengebraad en boontjes. Lekker. In Varzy alleen al zijn er 2 grote Lavoirs.

Na de middag dook de Camino in de bossen. Daar stond onderstaande kapel uit het midden van de 12de eeuw.

Blijkbaar een lepra kapel. De arme mensen met huidziekten konden toen niet naar de dermatoloog maar werden verbannen uit dorp en stad en leefden boven in het bos in houten hutten.

In de bossen wordt wat gerooid, Maar deze houthakkers haddêeen boodschap aan de pelgrims.

Op het einde van de tocht zocht de Camino de weiden en velden op en kwam ik aan de chambre d’hote

Ênog snel een plaatje van de ruime velden

Etappe 26 : Van Vezelay naar Thurigny – 26,7 km – (634,4 km)

Terug op stap. Het werd de dag van het weerzien. Na een rustige nacht vrij vroeg vertrokken uit Vezelay. Ik ben niet meer naar de kathedraal geweest want vorige keer heb ik er een paar uur doorgebracht.

Vanuit Vezelay heb je de keuze. Ofwel ga je via Nevers of je kiest de route via Bourges. Die laatste koos ik.

Dus meteen op weg begeleid door een paar laaghangende wolken. De kathedraal kon je zelfs niet zien want verstopt in de wolken.

Het landschap was wisselend Velden, weiden en bossen. Vooral bos in het eerste deel van de tocht. En wat je zoal tegen komt in die bossen.

Een wrak van een bus. Het was ook een weerzien. Van de modder onze andere. Hier en daar zelf naast de weg moeten lopen wegens veel nattigheid.

Ook voor iets anders was het een weerzien. De slakken. Escargots. Ferme dikke. En naaktslakken zonder huisje. Des limaces. Dikke oranje.

Na de middag kwam er plots een heel ander landschap onder de wandelschoenen met vooral grote velden.

En op een van die velden rare kleine plantjes die ik al eens gezien had was mijn indruk. Inderdaad. Zonnebloemen zoals Dries die kweekt in mijn tuin. Ze moeten nog wat groeien!

Een ander weerzien kwam er tegen etenstijd. De weg ging toen aar beneden en daar lag ….. de Yonne. Eigenlijk 2 Yonnes en een kanaal er naast. Maar met een schitterende picknick plaats naast het water!

Met 3 bruggen en de resten van wat ooit eens een watermolen geweest is. Drooggelegd en omgebouwd tot moestuin. Ik zou nog uitvinden waarom later op de avond.

Omdat een pelgrim niet zou vergeten waar zijn focus op moet liggen volgend bordje. Nog wat km te gaan. Gelukkig is men hier wel gastvrij. Geen café meer in de dorpen maar wel wc én water in het gemeentehuis met de revolutionaire boodschap van broederlijkheid, enz…

Nog een weerzien vandaag. De speciale bloemetjes van kalkgrond nl. De orchidee. De ene al uitgebloeid en de andere met kleine bloempjes.

En wat verderop een ander specialeke. Een parasitaire plant die leeft op een andere planten en die bremraap heet. Makkkelijk herkenbaar want heeft geen bladgroen.

Op het einde van de dag begon het te rommelen. De lucht werd dreigend boven de Camino. Maar gelukkig trok het gerommel wat verder en bleef het droog. De poncho bleef ingepakt.

En zo kwam ik aan in de gites moulin du merle. Een watermolen, met water en die dus de gehele nacht flink luidruchtig kabbelt. Afsluiten doe ik met dit vredevolle beeld van een rustig platteland in Thurigny.

Etappe 23 : Van Auxerre naar Mailly-la-Ville – 29,0 km – (573,4 km)

Gisterenavond kreeg ik bericht dat de slaapplaats die ik gereserveerd had toch niet beschikbaar was. Pech dus. Na zoeken en puzzelen toch een nieuwe bestemming gevonden. Betekent wel meer kilometers de eerste dag en dan 2 korte etappes naar Vezelay.

Brr. Heel fris vanmorgen. Amper 3 graden. Gelukkig heb ik mijn lange onderbroek nog mee! De route verliet Auxerre door de buitenwijken en dook rap de velden in. Gelukkig had ik nog een bakker gevonden deze 1 mai en wat mondvoorraad en water mee. Na een lange rechte lijn kwamen boven op het plateau plots de wijnstokken terug. Iets meer blaadjes al. Een paar kilometer slechts verder ging het plots steil naar beneden. En met de rugzak betekent dit: voorzichtig!

Beneden gekomen kwam ik een oude bekende tegen! De rivier de Yonne, die me de rest van de dag zou begeleiden vele kilometers lang.

Volgens de mensen van het departement de Yonne zou ‘hun’ rivier ongeveer 2/3 van de watertoevoer leveren aan de waterloop in Parijs. Dus zou de Seine eigenlijk Yonne moeten heten. Aan de oevers en de zandzakken daar te zien is het een natte winter geweest en hadden ze last van natte voeten.

Het was eerst echt pal naast het water dat de Camino liep vandaag. Dat was wel plezanter en meer afwisselend dan de weg op de jaagpaden later op de dag.

Hier en daar zijn er stroomversnellingen en heel vaak vind je dan een sas en een waterval die hey debiet van de stroom kan regelen. Geen boten vandaag. Niemand aan de sassen en sluizen.Kwam het door 1 mei of door de omgevallen boom?

De installaties lagen er ongebruikt bij.

Wel meer mensen dan vorige dagen. Wat fietsers en joggers. Ook vissers vaak en zelfs een man met een miniatuur bootje.

Onderweg ook deze constructie gezien. Deze diende om hey debiet van de stroom te regelen en zo ook het houttransport via het water aan te sturen. De opening kon zo groot of klein gemaakt worden als gewenst door de latjes dwars latje per latje in het water te laten zakken.

En verder hing de weg wel zo een 25 km als jaagpad tot aan de bestemming. Hier en daar nog een orchidee gezien op de kalkbodem. En daar het zon was vandaag kwamen de kleuren beter tot hun recht. Morgen meet natuur. Beloofd.

Smakelijk en gezondheid.

Etappe 20 : Paron naar Joigny – 35,2 km – (500,7 km)

De hoofdpersonage vandaag is de rivier de Yonne. Het grootste deel van de dag werd ik begeleid door de rivier. Maar eerst werd ik heel hartelijk uitgeleide gedaan door mijn gastheer en vrouw. Ze trokken zelfs hun stapschoenen aan om een stukje mee te stappen.

Michel boerde jaren en kent alle weggetjes als zijn broekzak. Hij is het die me aanraadde waar ik onderstaande vergezicht van de Yonne kon trekken.

De weg is hier wel heel wat mooier dan in de streek van Reims! Glooiende heuvels met bloeiend koolzaad. Her en der bossen op die heuveltoppen. Daar doorheen gooit de goed onderhouden aarde weg. Plots sprong er zelfs een ree 3 meter voor mij uit het kreupelhout pal op de weg. En even sierlijk sprong het dan terug het bos in. Je verschiet wel even want nogal onverwacht die ontmoeting!

Het eerste dorpje heet Gron. Klein en landelijk met kabbelend beekje in de tuin. Echt zo een beekje dat je wil meenemen om ook in je tuin te leggen.

Na Gron volgt een tocht door veld en bos. En na een paar kilometer in het glooiende landschap daalt de weg naar de rivier die we voor de rest van de dag volgen.

Na een flinke wandeling op het jaagpad langs de meanderende rivier tussen de velden en bossen komt de Camino aan in Villeneuve sur Yonne.

Omdat het middag was ging ik even zitten in een bar om een koffie te drinken. Dat deed deugd zo een koffie op een terrasje. Toen ik klaar was en aanstalten maakte om te vertrekken klonk een stem uit het cafee. Moet ik geen stempel in je boek zetten vraagt een in het zwart gekleed mannetje terwijl hij zijn glaasje likeur in een keer naar binnen kapt. “Graag” zeg ik. “Een pastoor moet ook al eens een glaasje drinken, he!” Zegt hij. “Met miswijn op zondag alleen ga ik niet ver geraken” zegt hij terwijl hij een dikke bundel sleutels mee gritst en naar buiten komt. Hij troont me mee aar de kerk alsof ik oorlogsbuit was. In de sacristie werd dan een stempel bij gedrukt in het pelgrimboekje.

En dan ging de weg verder langs het jaagpad van de Yonne. Af en toe had ik het gezelschap van een Zwitserse plezierboot die mij inhaalde. Maar wat verderop haalde ik die weer in wanneer de boot verrast werd. Er is wel wat verval op de rivier. Dus hier en daar stuwinstalaties om de Yonne bevaarbaar te houden.

Pleziervaart is er wel. Mooie boten ook. Iets breder dan de narrowboats in UK maar af en toe wel een kleurrijk exemplaar.

Doordat het verval hoger werd stroomopwaarts werd een kanaal naast de rivier gegraven voor de boten. Een vertrouwd gezicht voor Vlaanderen die vaart met bomen. Wel geen wielertoeristen hier want pad is van aarde. Slechts een paar vtt rijders.

En zo stappen na een dikke 33 km kwam Joigny in zicht. Wat in de hoogte. Volgens de gids wat vergane glorie. En dat klopte wel.

Ik bezocht nog even 2 van de 3 kerken. Restauratie van de stukken is voorzichtig aangevat. Ook huizen allerhande vind je er.

Zie zo. Aangekomen. Beentjes wat laten rusten nu.