Vandaag korter maar ook koudere etappe. Ik werd ’s ochtends vroeg al geconfronteerd met een wit laagje op daken en straten. In de nacht waren een paar buien overgetrokken en de sporen ervan lagen er nog. Met 4 a 5 graden was er al wat smelten bij, maar het zou toch een paar uur duren eer dat wit weg was.

De tocht startte op het gemeentepagina van Bolibar. Een naam die een grote rol speelt on de Zuid-Amerikaase vrijheidstrijd.

En daarna gaat de tocht meteen de velden en se hoogte in langs weggetjes en paadjes. Overal sporen sneeuw maar niet echt hinderlijk

Eigenlijk ligt het gevaar eerder onder de sneeuw. De natte stenen die glad kunnen zijn. Je moet dan ook geconcentreerd kijken waar je je voeten zet op zoek naar stevige ondergrond. Een misstap kan het einde van de Camino betekenen. De weggetjes worden zelfs afvoergeulen waar flink wat water over naar beneden stroomt en je wil het toch een beetje droog houden.

Eerste halte van de dag, klooster van Zenarruza . Gigantische gebouwen. Even de grote kerk binnengestapt waar uit het donker een oude broeder opdook. Die was zo blij eindelijk pelgrims te zien dat hij me met open armen ontving. Hij omarmde me letterlijk van blijdschap en welkom. Een gebaar dat Corona volledig weggeveegd heeft de voorbije 2 jaar. Ik betrapte me erop dat ik het heel ongemakkelijk had met de nabijheid van die broeder. Het zal nog even duren eer we daar van af zijn….

Toen ik verder stapte begeleidde de broeder met naar het pad en stond te wuiven tot de bocht het zicht ontnam. De tocht ging verder door bos en dal. Met nog steeds de sneeuw.

De tocht ging verder omlaag richting , het enige dorpje van betekenis vandaag. Weer heel dunbevolkt gebied vandaag! Wat was ik aangenaam verrast en blij met dit lang voldertrap en pad. Het was anders eigenlijk onmogelijk geweest die afdaling te doen door steilheid en glibberigheid.

Aankomst op het pleintje van Munitibar. Een eenzame herbergier stond buiten een sigaret te roken. Tijd voor koffie en de man raadde me het kustgebak aan. Hij ging ze speciaal zelf afhalen aan zee want het gebak uit het dorp was niet zo lekker.

Dat is toch wat ik opmaakte uit zijn uiteenzetting in het Spaans, Frans en Baskisch. Ook nog een hele uitleg over het feit dat Franco vorige eeuw dat Baskisch verbood, maar dat het nu de officiële taal is en nog een woordenboekje gekregen ook.

Terwijl ik mijn koffie nuttigde druppelden één na één pelgrims binnen, oa de Duitsers van de vorige dagen. Ook zij hielden halt om iets te eten. Even dag gezegd en verder gaat de Camino. Soms weet je niet of je door een beekje stapt of over een pad.

Bij het naderen van haalde de Duitser me in. Met flessen tred stapte hij verder onder de dreigender hemel.

Ik hield even halt in het dorpje Marmiz om onder de overkapping daar mijn regenponcho aan te trekken en regenbroek. De sluizen gingen open en dikke korrelhagel viel neer. Wat verderop toch halt gehouden bij de Duitse pelgrims. Hij blijkt Christian te heten, gekomen met het vliegtuig naar Irun en daar aan eerste Camino begonnen. Ook Gernica op het programma vandaag. De volgende halte is , een dorpje boven de heuvel met gigantische kerk. Daar zaten weer de verschillende pelgrims uit te rusten.

Vooraleer daar aan te komen het riviertje overgestoken via een schilderachtig bruggetje. Een paar Duitser zat me op de hielen

Weer ging de Camino omhoog, nat en fris. Zoals ik al schreef is de natuur hier al verder in de lente, maar de hoogte en de koude maakt het niet altijd gemakkelijk voor flora en fauna denk ik.

De hemel trekt terug dicht en terwijl een jonge dame pelgrim me voorbij steekt en buen camino toewenst trek ik de regenponcho terug aan.

De laatste kilometers verlopen in de regen met een afdaling naar eindbestemming Gernica.

Aankomst op het gemeentepagina waar dit mooi beeldje van de plaatselijke Willem Vermandere me verwelkomde. De laatste meters vergezeld door een Canadees. Ook een pelgrim die ik volgende dagen zal terug zien denk ik.